Βαμπιρισμός & Βρυκόλακες
Τι είναι ο Βαμπιρισμός;
Ο Βαμπιρισμός χαρακτηρίζεται από μερικές δυνάμεις αλλά και αδυναμίες, με τις οποίες ο άνθρωπος-Βαμπίρ γεννιέται και ΔΕΝ αποκτά αργότερα! Η άποψη που έχει επικρατήσει ότι αν σε δαγκώσει Βαμπίρ γίνεσαι και εσύ Βαμπίρ, είναι μύθος. Ο Βαμπιρισμός υπάρχει και σαν ιατρικός όρος για να χαρακτηρίσει ένα είδος ασθένειας. Για περισσότερα, παραπέμπω τον αναγνώστη να αναζητήσει λεπτομέρειες σε κείμενα ιατρικής.
Εν συντομία, παραθέτω τα χαρακτηριστικά των Βαμπίρ, συμπεριλαμβανομένων και των απόκρυφων συμπτωμάτων τα οποία η ιατρική δεν αναφέρει ούτε αναγνωρίζει.
Οργανικές δυσλειτουργίες:
- Ασυνήθιστα απαραίτητη ανάγκη και προτίμηση στο ωμό κρέας, αυγά και άλλες τροφές υψηλές σε πρωτεΐνες, χωρίς όμως να γνωρίζει το γιατί. Εάν μάλιστα δεν λάβει αυτές τις τροφές την στιγμή που αισθάνεται ότι τις χρειάζεται, υπάρχει περίπτωση μέχρι και να λιποθυμήσει. Αφού λάβει αυτές τις τροφές, καταβάλλεται από μια έντονη αίσθηση ηρεμίας και πληρότητας (μοιάζει με την υπογλυκαιμία).
- Φωτοευαισθησία ή Φωτοφοβία. Δηλαδή, τα μάτια κουράζονται εύκολα και ερεθίζονται (κοκκινίζουν και δακρύζουν) στο έντονο φως ιδίως το φυσικό.
- Προτιμά να είναι ξύπνιος τη νύχτα και κοιμάται κατά την διάρκεια της ημέρας.
- Κάνει πολύ ανήσυχο ύπνο και πολύ πιθανό να υποφέρει και από αϋπνίες.
- Παρουσιάζει ανεξήγητη ανθεκτικότητα στα χημικά φάρμακα και τον επηρεάζουν τελείως διαφορετικά. Αντίθετα, τα φυσικά φάρμακα και θεραπείες (βότανα, ιαματικά λουτρά κλπ) δείχνουν να αντιδρούν καλλίτερα στον οργανισμό του και να παρουσιάζουν θεαματικά αποτελέσματα.
- Παρουσιάζει ιδιαίτερα χαμηλό βαθμό οξυγόνου στο αίμα.
- Παρουσιάζει ιδιαίτερα χαμηλό αιματοκρίτη.
- Παρ’ όλα τα προβλήματα στο αίμα του, δεν φαίνεται να έχει καμία αδυναμία, ίσα-ίσα που φαίνεται να είναι ιδιαίτερα υγιής και ενεργητικός.
- Υποφέρει από ημικρανίες.
Ο Βαμπιρισμός όμως, δεν χαρακτηρίζεται μονάχα από οργανικές δυσλειτουργίες, αλλά και από απόκρυφες δυνάμεις. Αυτές δυνάμεις/ικανότητες είναι φυσικές και όχι επίκτητες. Με άλλα λόγια, το Βαμπίρ δεν έχει εξασκηθεί ποτέ για να αποκτήσει αυτές τις ικανότητες, αλλά τις είχε από την ημέρα της γέννησής του. Παραθέτω μερικές από αυτές:
- Συχνά συναντά ανθρώπους για πρώτη φορά, που όμως είναι σίγουρος ότι τους γνωρίζει από παλιά.
- Όνειρα υπερβολικά ζωντανά, που παρουσιάζονται πολύ συχνά, και που συνήθως αποδεικνύονται προφητικά αργότερα.
- Μπορεί να ψυχολογήσει τους ανθρώπους με εντυπωσιακή ακρίβεια, ακόμα κι αν τους έχει μόλις γνωρίσει.
- Ικανότητα να γοητεύει, να ελκύει και κυρίως να ηρεμεί όσους τον περιτριγυρίζουν, ακόμα και χωρίς να τους μιλήσει, παρά μόνο με το να βρίσκεται στον ίδιο χώρο. Συχνά όμως, οι άνθρωποι που βρέθηκαν στον ίδιο χώρο μαζί του, είναι πιθανό να αισθανθούν μια ανεξήγητη εξάντληση και ίσως και έναν ελαφρό πονοκέφαλο. Τα συμπτώματα όμως αυτά, εξασθενούν μέσα σε λίγες ώρες από την στιγμή που θα πάψουν να είναι κοντά του.
- Παρουσιάζει εντυπωσιακά γρήγορη ανάρρωση από ασθένειες και επούλωση τραυμάτων.
Όλα τα παραπάνω, και οι δυσλειτουργίες αλλά και οι δυνάμεις/ικανότητες, θα πρέπει να συνυπάρξουν για να μπορέσουμε να χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο Βαμπίρ. Μεμονωμένα συμπτώματα και ικανότητες μπορεί να είναι το οτιδήποτε, ή να είναι επίκτητες.
Τα Βαμπίρ επίσης, διαχωρίζονται σε 2 βασικές κατηγορίες:
Τα Πρανικά Βαμπίρ – Που έχουν περισσότερη ανάγκη από τροφές πλούσιες σε πρωτεΐνες, κυρίως αυτές που περιέχουν αίμα. Οι πρωτεΐνες είναι αναγκαίες για την ύπαρξή τους και χωρίς αυτές αρχικά εξασθενούν σημαντικά, στην συνέχεια αρρωσταίνουν σοβαρά και τέλος επέρχεται ο θάνατος. Ο μύθος που θέλει αυτά τα Βαμπίρ να απομυζούν ανθρώπους και ζώα από το αίμα τους μέχρις ότου να τους σκοτώνουν, απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι μια ελάχιστη ποσότητα ζωντανού αίματος, της τάξεως των 30-50ml, είναι αρκετή για να τους αναζωογονήσουν και να τους διατηρήσουν εύρωστους για τουλάχιστον 1-2 εβδομάδες! Εάν μάλιστα δυσκολεύονται να βρουν δότη, τρέφονται από το δικό τους αίμα.
Τα Ψυχικά ή Ενεργειακά Βαμπίρ – Που έχουν περισσότερη ανάγκη από ενέργεια. Την ενέργεια αυτήν την λαμβάνουν όχι μόνο από την αύρα των ανθρώπων που τους περιβάλλουν, αλλά και από την αύρα ζώων όπως επίσης και από καιρικά φαινόμενα όπως οι καταιγίδες. Όταν «τρέφονται» από την αύρα ανθρώπων και ζώων, η μόνη επίπτωση που έχει στον δότη είναι μια ελαφρά εξάντληση και πονοκέφαλος κατά την διάρκεια και για λίγες ώρες αργότερα.
Αυτές οι 2 κατηγορίες μπορούν να αλληλοσυμπληρωθούν προσωρινά μέχρι το Βαμπίρ να λάβει αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη. Για παράδειγμα, ένα Ψυχικό Βαμπίρ, μπορεί να λάβει τα απαραίτητα στοιχεία επιβίωσής του από τις ζωικές τροφές ή το ζωντανό αίμα, αλλά θα ικανοποιηθεί η ανάγκη του πολύ προσωρινά και όχι ολοκληρωτικά. Θα είναι δηλαδή μια προσωρινή λύση ανάγκης. Το ίδιο ισχύει και ανάποδα για τα Πρανικά Βαμπίρ.
Έχω ήδη αναφέρει την λέξη «δότης». Ο δότης δεν είναι θύμα των Βαμπίρ, αλλά προτίθεται οικειοθελώς να τους παράσχει αυτό που έχουν ανάγκη. Λανθασμένα έχει επικρατήσει η άποψη ότι τα Βαμπίρ επιτίθονται και παίρνουν δια της βίας αυτό που χρειάζονται από τα θύματά τους. Αυτό όμως δεν είναι η πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, τα Βαμπίρ προσπαθούν να βρουν ένα δότη, στον οποίο εξηγούν ακριβώς τι είναι αυτό που χρειάζονται, κάθε πότε το χρειάζονται και πως θα το πάρουν. Υπάρχει δηλαδή μια συνεργασία μεταξύ Βαμπίρ και δότη (κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο ειδικά για τα Ψυχικά Βαμπίρ) και συνήθως ο δότης είναι ο/η σύζυγος του Βαμπίρ, ο φίλος, ο συγγενής… Ο λόγος είναι απλός: τα Βαμπίρ δεν χρειάζεται ούτε να σκοτώσουν για να τραφούν, ούτε να δημιουργήσουν μόνιμους τραυματισμούς, ούτε σε γενικές γραμμές να ταλαιπωρήσουν τον/την δότη τους.
Τα Βαμπίρ δεν τρέφονται με κανονικές τροφές (εκτός των ζωικών) και καθημερινά όπως όλος ο κόσμος
Φυσικά και τρέφονται κανονικά και καθημερινά όπως όλος ο κόσμος! Είναι άνθρωποι κανονικοί όπως όλοι υπόλοιποι, με τις ίδιες καθημερινές ανάγκες για να ζήσουν. Η διαφορά τους είναι ότι πέρα από τα όσα έχει ανάγκη κάθε ανθρώπινο σώμα, έχουν και κάποιες επιπλέον ανάγκες. Είναι για παράδειγμα σαν τους διαβητικούς, που εκτός από όλα τα άλλα, έχουν ανάγκη και από ινσουλίνη, κάτι δηλαδή που δεν χρειάζεται ένας υγιής οργανισμός.
Ποια είναι η διαδικασία με την οποία τρέφονται τα Βαμπίρ
Τα Πρανικά Βαμπίρ, όπως προανέφερα, έχουν ανάγκη από περίπου 30-50 ml ζωντανό αίμα κάθε περίπου 1-2 εβδομάδες. Όταν αισθανθούν την ανάγκη να τραφούν, ο δότης δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε άλλο από το να τρυπήσει το δάχτυλό του με μια καρφίτσα ή να δημιουργήσει μια μικρή τομή σε κάποιο μέρος του σώματός του και να αφήσει το Βαμπίρ να «βυζάξει» το αίμα. Η διαδικασία δεν παίρνει πάνω από λίγα λεπτά και το αίμα που «χάνει» ο δότης είναι τόσο λίγο που δεν έχει απολύτως καμία αρνητική επιρροή πάνω του.
Τα Ψυχικά ή Ενεργειακά Βαμπίρ, συνήθως τρέφονται ασυναίσθητα από τους γύρω τους. Η μέθοδος όμως αυτή δεν είναι αρκετά ικανοποιητική και πρέπει να γίνεται καθημερινά. Όταν όμως υπάρχει δότης, το Βαμπίρ τρέφεται από αυτόν/η κάθε περίπου εβδομάδα και δεν έχει ανάγκη να τραφεί άλλο ενδιάμεσα. Κατά την διαδικασία όπου δότης και Βαμπίρ συνεργάζονται, είναι καλό ο δότης να γνωρίζει πώς να συγκεντρώσει και να κατευθύνει την ενέργειά του. Έτσι το Βαμπίρ λαμβάνει όλη την ενέργεια που χρειάζεται, χωρίς να είναι ανάγκη να «ρουφά» τους γύρω του κάθε τρεις και λίγο. Αφού το Βαμπίρ τραφεί, η μόνη «παρενέργεια» που παρουσιάζει ο/η δότης είναι εξάντληση και έντονη υπνηλία. Ένας όμως καλός ύπνος της τάξεως των 8-10 συνεχόμενων ωρών, είναι αρκετός για να αποκαταστήσει την χαμένη του/της ενέργεια.
Όταν τα Ψυχικά/Ενεργειακά Βαμπίρ τρέφονται από τα καιρικά φαινόμενα, αυτό που κάνουν είναι να βρεθούν κάπου σε ανοιχτό χώρο και να «ρουφήξουν» την ενέργεια που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα. Αυτή η μέθοδος είναι πολύ αποτελεσματική και αρκετή για να τα ενεργοποιήσουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από 1 εβδομάδα, που μπορεί να φτάσει και τον μήνα! Οι καταιγίδες όμως δεν έρχονται «κατά παραγγελία» και τα Βαμπίρ θα πρέπει να βρουν άλλες πηγές ζωτικής ενέργειας μέχρι την επόμενη καταιγίδα.
Μύθοι για τους ανθρώπους-Βαμπίρ:
Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από τα Βαμπίρ και στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το σινεμά και τα βιβλία τρόμου έχουν σχηματίσει μια τελείως λανθασμένη εικόνα για τα Βαμπίρ. Έχω ήδη αναφέρει μερικούς μύθους για τα Βαμπίρ, αλλά ας τα δούμε και πιο αναλυτικά για να ξεκαθαρίσουμε τον μύθο από την πραγματικότητα:
- Οι άνθρωποι-Βαμπίρ ούτε ντύνονται περίεργα, ούτε έχουν κάτι χαρακτηριστικό στο παρουσιαστικό τους που να τους διαχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ο μύθος με τους υπερβολικά ανεπτυγμένους κυνόδοντες, έχει προέλθει από τις νυχτερίδες-βαμπίρ. Αυτοί που ντύνονται με μαύρα, βάφονται περίεργα και γενικά επιδιώκουν μια εικόνα και συμπεριφορά Βαμπίρ, δεν είναι τίποτε άλλο από ανθρώπους που για κάποιους λόγους (ακατανόητους για μένα προσωπικά) πολύ θα ήθελαν να ήταν Βαμπίρ. Τα πραγματικά Βαμπίρ, όχι μόνο δεν τονίζουν την φύση τους αλλά προσπαθούν να περάσουν και απαρατήρητοι! Κάτι όχι και τόσο δύσκολο, μιας και τίποτε επάνω τους δεν μπορεί να προδώσει την φύση τους. Υπάρχει επίσης και σπάνια περίπτωση ανθρώπων που είναι Βαμπίρ και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Αυτό συνήθως παρατηρείται στις νεαρές ηλικίες που ακόμα δεν έχουν γενικότερα συνειδητοποιήσει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι.
- Δεν λατρεύουν τον Σατανά, όπως επίσης είναι πολύ πιθανό να είναι άνθρωποι πολύ θρήσκοι ή να μην πιστεύουν σε τίποτα! Ο Βαμπιρισμός δεν σχετίζεται καθόλου με τα θρησκευτικά πιστεύω.
- Δεν κοιμούνται σε φέρετρα ούτε έχουν κάποια ιδιαίτερη προτίμηση να κάνουν τις βόλτες τους στα νεκροταφεία. Δεν αποκλείεται μάλιστα να φοβούνται αυτούς τους χώρους.
- Οι σωματικές τους λειτουργίες είναι απόλυτα φυσιολογικές εκτός από τις δυσλειτουργίες που προανέφερα. Δεν φαίνεται δηλαδή να είναι νεκροί. Με προβλήματα υγείας ναι, νεκροί σίγουρα όχι!
- Δεν είναι κακόβουλοι ούτε μισούν το ανθρώπινο είδος. Για την ακρίβεια, δεν μισούν την οποιαδήποτε μορφή ζωής. Δεν έχουν επίσης καμία διεστραμμένη διάθεση για φόνους.
- Το φως του ήλιου, εκτός από ευαισθησία στα μάτια, δεν έχει απολύτως καμία άλλη επίπτωση πάνω τους.
- Δεν έχουν υπεράνθρωπες σωματικές δυνάμεις, ούτε πετάνε, ούτε μπορούν να «κολλάνε» στους τοίχους κάθετα, ούτε μεταλλάσσονται σε λύκους ή οτιδήποτε άλλο ζώο.
- Δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα το σκόρδο, ούτε με τους σταυρούς, και δεν είναι καθόλου απίθανο να είναι και πιστοί Χριστιανοί!
- Εάν τους καρφώσετε ένα παλούκι στην καρδιά και τους κόψετε το κεφάλι, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να καταλήξετε στην φυλακή για φόνο.
Πέρα όμως από τον Βαμπιρισμό, υπάρχουν και άλλα είδη Βρυκολάκων που η φύση τους αγγίζει τον μύθο. Όπως λέει και ο σοφός λαός: «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά». Θα πρέπει όμως να τονίζω ιδιαίτερα εδώ, ότι καλό θα ήταν να διαχωρίζουμε τους συνανθρώπους μας με Βαμπιρισμό από τα άλλα είδη Βρυκολάκων. Το μοναδικό χαρακτηριστικό που έχουν κοινό, είναι η ανάγκη για ζωντανό αίμα ή για ζωτική ενέργεια. Εκεί όμως σταματά η συσχέτιση.
Μύθοι για τους ανθρώπους-Βαμπίρ:
Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από τα Βαμπίρ και στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το σινεμά και τα βιβλία τρόμου έχουν σχηματίσει μια τελείως λανθασμένη εικόνα για τα Βαμπίρ. Έχω ήδη αναφέρει μερικούς μύθους για τα Βαμπίρ, αλλά ας τα δούμε και πιο αναλυτικά για να ξεκαθαρίσουμε τον μύθο από την πραγματικότητα:
- Οι άνθρωποι-Βαμπίρ ούτε ντύνονται περίεργα, ούτε έχουν κάτι χαρακτηριστικό στο παρουσιαστικό τους που να τους διαχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ο μύθος με τους υπερβολικά ανεπτυγμένους κυνόδοντες, έχει προέλθει από τις νυχτερίδες-βαμπίρ. Αυτοί που ντύνονται με μαύρα, βάφονται περίεργα και γενικά επιδιώκουν μια εικόνα και συμπεριφορά Βαμπίρ, δεν είναι τίποτε άλλο από ανθρώπους που για κάποιους λόγους (ακατανόητους για μένα προσωπικά) πολύ θα ήθελαν να ήταν Βαμπίρ. Τα πραγματικά Βαμπίρ, όχι μόνο δεν τονίζουν την φύση τους αλλά προσπαθούν να περάσουν και απαρατήρητοι! Κάτι όχι και τόσο δύσκολο, μιας και τίποτε επάνω τους δεν μπορεί να προδώσει την φύση τους. Υπάρχει επίσης και σπάνια περίπτωση ανθρώπων που είναι Βαμπίρ και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Αυτό συνήθως παρατηρείται στις νεαρές ηλικίες που ακόμα δεν έχουν γενικότερα συνειδητοποιήσει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι.
- Δεν λατρεύουν τον Σατανά, όπως επίσης είναι πολύ πιθανό να είναι άνθρωποι πολύ θρήσκοι ή να μην πιστεύουν σε τίποτα! Ο Βαμπιρισμός δεν σχετίζεται καθόλου με τα θρησκευτικά πιστεύω.
- Δεν κοιμούνται σε φέρετρα ούτε έχουν κάποια ιδιαίτερη προτίμηση να κάνουν τις βόλτες τους στα νεκροταφεία. Δεν αποκλείεται μάλιστα να φοβούνται αυτούς τους χώρους.
- Οι σωματικές τους λειτουργίες είναι απόλυτα φυσιολογικές εκτός από τις δυσλειτουργίες που προανέφερα. Δεν φαίνεται δηλαδή να είναι νεκροί. Με προβλήματα υγείας ναι, νεκροί σίγουρα όχι!
- Δεν είναι κακόβουλοι ούτε μισούν το ανθρώπινο είδος. Για την ακρίβεια, δεν μισούν την οποιαδήποτε μορφή ζωής. Δεν έχουν επίσης καμία διεστραμμένη διάθεση για φόνους.
- Το φως του ήλιου, εκτός από ευαισθησία στα μάτια, δεν έχει απολύτως καμία άλλη επίπτωση πάνω τους.
- Δεν έχουν υπεράνθρωπες σωματικές δυνάμεις, ούτε πετάνε, ούτε μπορούν να «κολλάνε» στους τοίχους κάθετα, ούτε μεταλλάσσονται σε λύκους ή οτιδήποτε άλλο ζώο.
- Δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα το σκόρδο, ούτε με τους σταυρούς, και δεν είναι καθόλου απίθανο να είναι και πιστοί Χριστιανοί!
- Εάν τους καρφώσετε ένα παλούκι στην καρδιά και τους κόψετε το κεφάλι, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να καταλήξετε στην φυλακή για φόνο.
Πέρα όμως από τον Βαμπιρισμό, υπάρχουν και άλλα είδη Βρυκολάκων που η φύση τους αγγίζει τον μύθο. Όπως λέει και ο σοφός λαός: «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά». Θα πρέπει όμως να τονίζω ιδιαίτερα εδώ, ότι καλό θα ήταν να διαχωρίζουμε τους συνανθρώπους μας με Βαμπιρισμό από τα άλλα είδη Βρυκολάκων. Το μοναδικό χαρακτηριστικό που έχουν κοινό, είναι η ανάγκη για ζωντανό αίμα ή για ζωτική ενέργεια. Εκεί όμως σταματά η συσχέτιση.
Τι είναι ο Βαμπιρισμός;
Ο Βαμπιρισμός χαρακτηρίζεται από μερικές δυνάμεις αλλά και αδυναμίες, με τις οποίες ο άνθρωπος-Βαμπίρ γεννιέται και ΔΕΝ αποκτά αργότερα! Η άποψη που έχει επικρατήσει ότι αν σε δαγκώσει Βαμπίρ γίνεσαι και εσύ Βαμπίρ, είναι μύθος. Ο Βαμπιρισμός υπάρχει και σαν ιατρικός όρος για να χαρακτηρίσει ένα είδος ασθένειας. Για περισσότερα, παραπέμπω τον αναγνώστη να αναζητήσει λεπτομέρειες σε κείμενα ιατρικής.
Εν συντομία, παραθέτω τα χαρακτηριστικά των Βαμπίρ, συμπεριλαμβανομένων και των απόκρυφων συμπτωμάτων τα οποία η ιατρική δεν αναφέρει ούτε αναγνωρίζει.
Οργανικές δυσλειτουργίες:
- Ασυνήθιστα απαραίτητη ανάγκη και προτίμηση στο ωμό κρέας, αυγά και άλλες τροφές υψηλές σε πρωτεΐνες, χωρίς όμως να γνωρίζει το γιατί. Εάν μάλιστα δεν λάβει αυτές τις τροφές την στιγμή που αισθάνεται ότι τις χρειάζεται, υπάρχει περίπτωση μέχρι και να λιποθυμήσει. Αφού λάβει αυτές τις τροφές, καταβάλλεται από μια έντονη αίσθηση ηρεμίας και πληρότητας (μοιάζει με την υπογλυκαιμία).
- Φωτοευαισθησία ή Φωτοφοβία. Δηλαδή, τα μάτια κουράζονται εύκολα και ερεθίζονται (κοκκινίζουν και δακρύζουν) στο έντονο φως ιδίως το φυσικό.
- Προτιμά να είναι ξύπνιος τη νύχτα και κοιμάται κατά την διάρκεια της ημέρας.
- Κάνει πολύ ανήσυχο ύπνο και πολύ πιθανό να υποφέρει και από αϋπνίες.
- Παρουσιάζει ανεξήγητη ανθεκτικότητα στα χημικά φάρμακα και τον επηρεάζουν τελείως διαφορετικά. Αντίθετα, τα φυσικά φάρμακα και θεραπείες (βότανα, ιαματικά λουτρά κλπ) δείχνουν να αντιδρούν καλλίτερα στον οργανισμό του και να παρουσιάζουν θεαματικά αποτελέσματα.
- Παρουσιάζει ιδιαίτερα χαμηλό βαθμό οξυγόνου στο αίμα.
- Παρουσιάζει ιδιαίτερα χαμηλό αιματοκρίτη.
- Παρ’ όλα τα προβλήματα στο αίμα του, δεν φαίνεται να έχει καμία αδυναμία, ίσα-ίσα που φαίνεται να είναι ιδιαίτερα υγιής και ενεργητικός.
- Υποφέρει από ημικρανίες.
Ο Βαμπιρισμός όμως, δεν χαρακτηρίζεται μονάχα από οργανικές δυσλειτουργίες, αλλά και από απόκρυφες δυνάμεις. Αυτές δυνάμεις/ικανότητες είναι φυσικές και όχι επίκτητες. Με άλλα λόγια, το Βαμπίρ δεν έχει εξασκηθεί ποτέ για να αποκτήσει αυτές τις ικανότητες, αλλά τις είχε από την ημέρα της γέννησής του. Παραθέτω μερικές από αυτές:
- Συχνά συναντά ανθρώπους για πρώτη φορά, που όμως είναι σίγουρος ότι τους γνωρίζει από παλιά.
- Όνειρα υπερβολικά ζωντανά, που παρουσιάζονται πολύ συχνά, και που συνήθως αποδεικνύονται προφητικά αργότερα.
- Μπορεί να ψυχολογήσει τους ανθρώπους με εντυπωσιακή ακρίβεια, ακόμα κι αν τους έχει μόλις γνωρίσει.
- Ικανότητα να γοητεύει, να ελκύει και κυρίως να ηρεμεί όσους τον περιτριγυρίζουν, ακόμα και χωρίς να τους μιλήσει, παρά μόνο με το να βρίσκεται στον ίδιο χώρο. Συχνά όμως, οι άνθρωποι που βρέθηκαν στον ίδιο χώρο μαζί του, είναι πιθανό να αισθανθούν μια ανεξήγητη εξάντληση και ίσως και έναν ελαφρό πονοκέφαλο. Τα συμπτώματα όμως αυτά, εξασθενούν μέσα σε λίγες ώρες από την στιγμή που θα πάψουν να είναι κοντά του.
- Παρουσιάζει εντυπωσιακά γρήγορη ανάρρωση από ασθένειες και επούλωση τραυμάτων.
Όλα τα παραπάνω, και οι δυσλειτουργίες αλλά και οι δυνάμεις/ικανότητες, θα πρέπει να συνυπάρξουν για να μπορέσουμε να χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο Βαμπίρ. Μεμονωμένα συμπτώματα και ικανότητες μπορεί να είναι το οτιδήποτε, ή να είναι επίκτητες.
Τα Βαμπίρ επίσης, διαχωρίζονται σε 2 βασικές κατηγορίες:
Τα Πρανικά Βαμπίρ – Που έχουν περισσότερη ανάγκη από τροφές πλούσιες σε πρωτεΐνες, κυρίως αυτές που περιέχουν αίμα. Οι πρωτεΐνες είναι αναγκαίες για την ύπαρξή τους και χωρίς αυτές αρχικά εξασθενούν σημαντικά, στην συνέχεια αρρωσταίνουν σοβαρά και τέλος επέρχεται ο θάνατος. Ο μύθος που θέλει αυτά τα Βαμπίρ να απομυζούν ανθρώπους και ζώα από το αίμα τους μέχρις ότου να τους σκοτώνουν, απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι μια ελάχιστη ποσότητα ζωντανού αίματος, της τάξεως των 30-50ml, είναι αρκετή για να τους αναζωογονήσουν και να τους διατηρήσουν εύρωστους για τουλάχιστον 1-2 εβδομάδες! Εάν μάλιστα δυσκολεύονται να βρουν δότη, τρέφονται από το δικό τους αίμα.
Τα Ψυχικά ή Ενεργειακά Βαμπίρ – Που έχουν περισσότερη ανάγκη από ενέργεια. Την ενέργεια αυτήν την λαμβάνουν όχι μόνο από την αύρα των ανθρώπων που τους περιβάλλουν, αλλά και από την αύρα ζώων όπως επίσης και από καιρικά φαινόμενα όπως οι καταιγίδες. Όταν «τρέφονται» από την αύρα ανθρώπων και ζώων, η μόνη επίπτωση που έχει στον δότη είναι μια ελαφρά εξάντληση και πονοκέφαλος κατά την διάρκεια και για λίγες ώρες αργότερα.
Αυτές οι 2 κατηγορίες μπορούν να αλληλοσυμπληρωθούν προσωρινά μέχρι το Βαμπίρ να λάβει αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη. Για παράδειγμα, ένα Ψυχικό Βαμπίρ, μπορεί να λάβει τα απαραίτητα στοιχεία επιβίωσής του από τις ζωικές τροφές ή το ζωντανό αίμα, αλλά θα ικανοποιηθεί η ανάγκη του πολύ προσωρινά και όχι ολοκληρωτικά. Θα είναι δηλαδή μια προσωρινή λύση ανάγκης. Το ίδιο ισχύει και ανάποδα για τα Πρανικά Βαμπίρ.
Έχω ήδη αναφέρει την λέξη «δότης». Ο δότης δεν είναι θύμα των Βαμπίρ, αλλά προτίθεται οικειοθελώς να τους παράσχει αυτό που έχουν ανάγκη. Λανθασμένα έχει επικρατήσει η άποψη ότι τα Βαμπίρ επιτίθονται και παίρνουν δια της βίας αυτό που χρειάζονται από τα θύματά τους. Αυτό όμως δεν είναι η πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα, τα Βαμπίρ προσπαθούν να βρουν ένα δότη, στον οποίο εξηγούν ακριβώς τι είναι αυτό που χρειάζονται, κάθε πότε το χρειάζονται και πως θα το πάρουν. Υπάρχει δηλαδή μια συνεργασία μεταξύ Βαμπίρ και δότη (κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο ειδικά για τα Ψυχικά Βαμπίρ) και συνήθως ο δότης είναι ο/η σύζυγος του Βαμπίρ, ο φίλος, ο συγγενής… Ο λόγος είναι απλός: τα Βαμπίρ δεν χρειάζεται ούτε να σκοτώσουν για να τραφούν, ούτε να δημιουργήσουν μόνιμους τραυματισμούς, ούτε σε γενικές γραμμές να ταλαιπωρήσουν τον/την δότη τους.
Τα Βαμπίρ δεν τρέφονται με κανονικές τροφές (εκτός των ζωικών) και καθημερινά όπως όλος ο κόσμος
Φυσικά και τρέφονται κανονικά και καθημερινά όπως όλος ο κόσμος! Είναι άνθρωποι κανονικοί όπως όλοι υπόλοιποι, με τις ίδιες καθημερινές ανάγκες για να ζήσουν. Η διαφορά τους είναι ότι πέρα από τα όσα έχει ανάγκη κάθε ανθρώπινο σώμα, έχουν και κάποιες επιπλέον ανάγκες. Είναι για παράδειγμα σαν τους διαβητικούς, που εκτός από όλα τα άλλα, έχουν ανάγκη και από ινσουλίνη, κάτι δηλαδή που δεν χρειάζεται ένας υγιής οργανισμός.
Ποια είναι η διαδικασία με την οποία τρέφονται τα Βαμπίρ
Τα Πρανικά Βαμπίρ, όπως προανέφερα, έχουν ανάγκη από περίπου 30-50 ml ζωντανό αίμα κάθε περίπου 1-2 εβδομάδες. Όταν αισθανθούν την ανάγκη να τραφούν, ο δότης δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε άλλο από το να τρυπήσει το δάχτυλό του με μια καρφίτσα ή να δημιουργήσει μια μικρή τομή σε κάποιο μέρος του σώματός του και να αφήσει το Βαμπίρ να «βυζάξει» το αίμα. Η διαδικασία δεν παίρνει πάνω από λίγα λεπτά και το αίμα που «χάνει» ο δότης είναι τόσο λίγο που δεν έχει απολύτως καμία αρνητική επιρροή πάνω του.
Τα Ψυχικά ή Ενεργειακά Βαμπίρ, συνήθως τρέφονται ασυναίσθητα από τους γύρω τους. Η μέθοδος όμως αυτή δεν είναι αρκετά ικανοποιητική και πρέπει να γίνεται καθημερινά. Όταν όμως υπάρχει δότης, το Βαμπίρ τρέφεται από αυτόν/η κάθε περίπου εβδομάδα και δεν έχει ανάγκη να τραφεί άλλο ενδιάμεσα. Κατά την διαδικασία όπου δότης και Βαμπίρ συνεργάζονται, είναι καλό ο δότης να γνωρίζει πώς να συγκεντρώσει και να κατευθύνει την ενέργειά του. Έτσι το Βαμπίρ λαμβάνει όλη την ενέργεια που χρειάζεται, χωρίς να είναι ανάγκη να «ρουφά» τους γύρω του κάθε τρεις και λίγο. Αφού το Βαμπίρ τραφεί, η μόνη «παρενέργεια» που παρουσιάζει ο/η δότης είναι εξάντληση και έντονη υπνηλία. Ένας όμως καλός ύπνος της τάξεως των 8-10 συνεχόμενων ωρών, είναι αρκετός για να αποκαταστήσει την χαμένη του/της ενέργεια.
Όταν τα Ψυχικά/Ενεργειακά Βαμπίρ τρέφονται από τα καιρικά φαινόμενα, αυτό που κάνουν είναι να βρεθούν κάπου σε ανοιχτό χώρο και να «ρουφήξουν» την ενέργεια που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα. Αυτή η μέθοδος είναι πολύ αποτελεσματική και αρκετή για να τα ενεργοποιήσουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από 1 εβδομάδα, που μπορεί να φτάσει και τον μήνα! Οι καταιγίδες όμως δεν έρχονται «κατά παραγγελία» και τα Βαμπίρ θα πρέπει να βρουν άλλες πηγές ζωτικής ενέργειας μέχρι την επόμενη καταιγίδα.
Μύθοι για τους ανθρώπους-Βαμπίρ:
Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από τα Βαμπίρ και στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το σινεμά και τα βιβλία τρόμου έχουν σχηματίσει μια τελείως λανθασμένη εικόνα για τα Βαμπίρ. Έχω ήδη αναφέρει μερικούς μύθους για τα Βαμπίρ, αλλά ας τα δούμε και πιο αναλυτικά για να ξεκαθαρίσουμε τον μύθο από την πραγματικότητα:
- Οι άνθρωποι-Βαμπίρ ούτε ντύνονται περίεργα, ούτε έχουν κάτι χαρακτηριστικό στο παρουσιαστικό τους που να τους διαχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ο μύθος με τους υπερβολικά ανεπτυγμένους κυνόδοντες, έχει προέλθει από τις νυχτερίδες-βαμπίρ. Αυτοί που ντύνονται με μαύρα, βάφονται περίεργα και γενικά επιδιώκουν μια εικόνα και συμπεριφορά Βαμπίρ, δεν είναι τίποτε άλλο από ανθρώπους που για κάποιους λόγους (ακατανόητους για μένα προσωπικά) πολύ θα ήθελαν να ήταν Βαμπίρ. Τα πραγματικά Βαμπίρ, όχι μόνο δεν τονίζουν την φύση τους αλλά προσπαθούν να περάσουν και απαρατήρητοι! Κάτι όχι και τόσο δύσκολο, μιας και τίποτε επάνω τους δεν μπορεί να προδώσει την φύση τους. Υπάρχει επίσης και σπάνια περίπτωση ανθρώπων που είναι Βαμπίρ και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Αυτό συνήθως παρατηρείται στις νεαρές ηλικίες που ακόμα δεν έχουν γενικότερα συνειδητοποιήσει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι.
- Δεν λατρεύουν τον Σατανά, όπως επίσης είναι πολύ πιθανό να είναι άνθρωποι πολύ θρήσκοι ή να μην πιστεύουν σε τίποτα! Ο Βαμπιρισμός δεν σχετίζεται καθόλου με τα θρησκευτικά πιστεύω.
- Δεν κοιμούνται σε φέρετρα ούτε έχουν κάποια ιδιαίτερη προτίμηση να κάνουν τις βόλτες τους στα νεκροταφεία. Δεν αποκλείεται μάλιστα να φοβούνται αυτούς τους χώρους.
- Οι σωματικές τους λειτουργίες είναι απόλυτα φυσιολογικές εκτός από τις δυσλειτουργίες που προανέφερα. Δεν φαίνεται δηλαδή να είναι νεκροί. Με προβλήματα υγείας ναι, νεκροί σίγουρα όχι!
- Δεν είναι κακόβουλοι ούτε μισούν το ανθρώπινο είδος. Για την ακρίβεια, δεν μισούν την οποιαδήποτε μορφή ζωής. Δεν έχουν επίσης καμία διεστραμμένη διάθεση για φόνους.
- Το φως του ήλιου, εκτός από ευαισθησία στα μάτια, δεν έχει απολύτως καμία άλλη επίπτωση πάνω τους.
- Δεν έχουν υπεράνθρωπες σωματικές δυνάμεις, ούτε πετάνε, ούτε μπορούν να «κολλάνε» στους τοίχους κάθετα, ούτε μεταλλάσσονται σε λύκους ή οτιδήποτε άλλο ζώο.
- Δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα το σκόρδο, ούτε με τους σταυρούς, και δεν είναι καθόλου απίθανο να είναι και πιστοί Χριστιανοί!
- Εάν τους καρφώσετε ένα παλούκι στην καρδιά και τους κόψετε το κεφάλι, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να καταλήξετε στην φυλακή για φόνο.
Πέρα όμως από τον Βαμπιρισμό, υπάρχουν και άλλα είδη Βρυκολάκων που η φύση τους αγγίζει τον μύθο. Όπως λέει και ο σοφός λαός: «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά». Θα πρέπει όμως να τονίζω ιδιαίτερα εδώ, ότι καλό θα ήταν να διαχωρίζουμε τους συνανθρώπους μας με Βαμπιρισμό από τα άλλα είδη Βρυκολάκων. Το μοναδικό χαρακτηριστικό που έχουν κοινό, είναι η ανάγκη για ζωντανό αίμα ή για ζωτική ενέργεια. Εκεί όμως σταματά η συσχέτιση.
Μύθοι για τους ανθρώπους-Βαμπίρ:
Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από τα Βαμπίρ και στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το σινεμά και τα βιβλία τρόμου έχουν σχηματίσει μια τελείως λανθασμένη εικόνα για τα Βαμπίρ. Έχω ήδη αναφέρει μερικούς μύθους για τα Βαμπίρ, αλλά ας τα δούμε και πιο αναλυτικά για να ξεκαθαρίσουμε τον μύθο από την πραγματικότητα:
- Οι άνθρωποι-Βαμπίρ ούτε ντύνονται περίεργα, ούτε έχουν κάτι χαρακτηριστικό στο παρουσιαστικό τους που να τους διαχωρίζουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ο μύθος με τους υπερβολικά ανεπτυγμένους κυνόδοντες, έχει προέλθει από τις νυχτερίδες-βαμπίρ. Αυτοί που ντύνονται με μαύρα, βάφονται περίεργα και γενικά επιδιώκουν μια εικόνα και συμπεριφορά Βαμπίρ, δεν είναι τίποτε άλλο από ανθρώπους που για κάποιους λόγους (ακατανόητους για μένα προσωπικά) πολύ θα ήθελαν να ήταν Βαμπίρ. Τα πραγματικά Βαμπίρ, όχι μόνο δεν τονίζουν την φύση τους αλλά προσπαθούν να περάσουν και απαρατήρητοι! Κάτι όχι και τόσο δύσκολο, μιας και τίποτε επάνω τους δεν μπορεί να προδώσει την φύση τους. Υπάρχει επίσης και σπάνια περίπτωση ανθρώπων που είναι Βαμπίρ και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Αυτό συνήθως παρατηρείται στις νεαρές ηλικίες που ακόμα δεν έχουν γενικότερα συνειδητοποιήσει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι.
- Δεν λατρεύουν τον Σατανά, όπως επίσης είναι πολύ πιθανό να είναι άνθρωποι πολύ θρήσκοι ή να μην πιστεύουν σε τίποτα! Ο Βαμπιρισμός δεν σχετίζεται καθόλου με τα θρησκευτικά πιστεύω.
- Δεν κοιμούνται σε φέρετρα ούτε έχουν κάποια ιδιαίτερη προτίμηση να κάνουν τις βόλτες τους στα νεκροταφεία. Δεν αποκλείεται μάλιστα να φοβούνται αυτούς τους χώρους.
- Οι σωματικές τους λειτουργίες είναι απόλυτα φυσιολογικές εκτός από τις δυσλειτουργίες που προανέφερα. Δεν φαίνεται δηλαδή να είναι νεκροί. Με προβλήματα υγείας ναι, νεκροί σίγουρα όχι!
- Δεν είναι κακόβουλοι ούτε μισούν το ανθρώπινο είδος. Για την ακρίβεια, δεν μισούν την οποιαδήποτε μορφή ζωής. Δεν έχουν επίσης καμία διεστραμμένη διάθεση για φόνους.
- Το φως του ήλιου, εκτός από ευαισθησία στα μάτια, δεν έχει απολύτως καμία άλλη επίπτωση πάνω τους.
- Δεν έχουν υπεράνθρωπες σωματικές δυνάμεις, ούτε πετάνε, ούτε μπορούν να «κολλάνε» στους τοίχους κάθετα, ούτε μεταλλάσσονται σε λύκους ή οτιδήποτε άλλο ζώο.
- Δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα το σκόρδο, ούτε με τους σταυρούς, και δεν είναι καθόλου απίθανο να είναι και πιστοί Χριστιανοί!
- Εάν τους καρφώσετε ένα παλούκι στην καρδιά και τους κόψετε το κεφάλι, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να καταλήξετε στην φυλακή για φόνο.
Πέρα όμως από τον Βαμπιρισμό, υπάρχουν και άλλα είδη Βρυκολάκων που η φύση τους αγγίζει τον μύθο. Όπως λέει και ο σοφός λαός: «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά». Θα πρέπει όμως να τονίζω ιδιαίτερα εδώ, ότι καλό θα ήταν να διαχωρίζουμε τους συνανθρώπους μας με Βαμπιρισμό από τα άλλα είδη Βρυκολάκων. Το μοναδικό χαρακτηριστικό που έχουν κοινό, είναι η ανάγκη για ζωντανό αίμα ή για ζωτική ενέργεια. Εκεί όμως σταματά η συσχέτιση.
Οι βρυκόλακες είναι δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας, τα οποία στην ελληνική και χριστιανορθόδοξη παράδοση έχουν ποικίλα χαρακτηριστικά. Κατά τις διάφορες δοξασίες πρόκειται για σώματα νεκρών που για κάποιες αιτίες εξέρχονται από τους τάφους τη νύκτα και μπορούν να πάρουν διάφορες μορφές ζώων, ιδιαίτερα κατοικίδιων πχ σκύλου ή κατσικιού με απώτερο σκοπό να φοβίσουν ή να ενοχλήσουν τους ζωντανούς συγγενείς τους ή και ξένους, περιφερόμενοι στους χώρους που διαβιούσαν. Έτσι συνδέονται άμεσα με το κακό και τον Σατανά. Σε κάποιες περιοχές λέγονται "καταχανάδες" ή "τυμπανιαίοι" γιατί είναι φουσκωμένοι από το αίμα των ανθρώπων που έχουν πιεί.Τρέφονται με αίμα, αλλά και γάλα ή αλεύρι, μαγαρίζουν (λερώνουν) το σπίτι συγγενικών τους προσώπων και σκοτώνουν πρώτα τους συγγενείς τους. Δεν τους επηρεάζει ο ήλιος, αλλά φοβούνται τα Θεία και, κατά κάποιες ελληνικές παραδόσεις, η μόνη ημέρα που γυρίζουν στον τάφο τους είναι το Σάββατο ή η Κυριακή. Δεν μπορούν να διασχίσουν νερό, ειδικά θαλασσινό.
Αλλα οι επιστημονες δεν αρνουνται την εμφανιση τους, λογω καποιων παραξενων επιθεσεων ζωων. Μπορει να ζουνε ακομα και σημερα απλα να μην εχουν τα εντονα χαρακτηστικα οπως στις κινηματογραφικες ταινιες(ματια κτλ.).Δεν πρέπει να συγχέονται με τα Βαμπίρ της Ανατολικής Ευρώπης, που έχουν δικές τους παραδόσεις, αλλά ούτε και με τα αποκυήματα της λογοτεχνίας, δηλ. τον Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ, το Βαμπίρ του Τζον Πολλιντόρι, ή την Καμίλλα του Λε Φανού. Σύμφωνα με τη λογοτεχνία, τα βαμπίρ τρέφονται με το αίμα των ζωντανών. Μένουν στους τάφους τους κατά την διάρκεια της μέρας και βγαίνουν απ' αυτούς μόλις νυχτώσει, εξαιτίας της αδυναμίας τους στο ηλιακό φως. Συνήθως παρουσιάζονται, σε έργα φαντασίας, με κυνόδοντες μεγαλύτερους του κανονικού, τους οποίους χρησιμοποιούν για να τρυπούν το σώμα των θυμάτων τους.
Περισσότερο γνωστές στο ευρύ κοινό είναι οι παραδόσεις των βαμπίρ στην Ρουμανία, και αγνοούνται οι πλούσιες ελληνικές παραδόσεις για τους βρυκόλακες (ή βουρβούλακες ή βρυκολάκιους), που υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα και στη Μ. Ασία (πχ Πόντος).
Σήμερα, οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι προσπαθούν να διαχωρίσουν τον μύθο από την πραγματικότητα και να εξηγήσουν γιατί οι παραδόσεις για τους «απέθαντους» είναι τόσο διαδεδομένες, δεδομένου πως δεν έχει αποδειχθεί η ύπαρξη τέτοιων όντων.
Αλλα οι επιστημονες δεν αρνουνται την εμφανιση τους, λογω καποιων παραξενων επιθεσεων ζωων. Μπορει να ζουνε ακομα και σημερα απλα να μην εχουν τα εντονα χαρακτηστικα οπως στις κινηματογραφικες ταινιες(ματια κτλ.).Δεν πρέπει να συγχέονται με τα Βαμπίρ της Ανατολικής Ευρώπης, που έχουν δικές τους παραδόσεις, αλλά ούτε και με τα αποκυήματα της λογοτεχνίας, δηλ. τον Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ, το Βαμπίρ του Τζον Πολλιντόρι, ή την Καμίλλα του Λε Φανού. Σύμφωνα με τη λογοτεχνία, τα βαμπίρ τρέφονται με το αίμα των ζωντανών. Μένουν στους τάφους τους κατά την διάρκεια της μέρας και βγαίνουν απ' αυτούς μόλις νυχτώσει, εξαιτίας της αδυναμίας τους στο ηλιακό φως. Συνήθως παρουσιάζονται, σε έργα φαντασίας, με κυνόδοντες μεγαλύτερους του κανονικού, τους οποίους χρησιμοποιούν για να τρυπούν το σώμα των θυμάτων τους.
Περισσότερο γνωστές στο ευρύ κοινό είναι οι παραδόσεις των βαμπίρ στην Ρουμανία, και αγνοούνται οι πλούσιες ελληνικές παραδόσεις για τους βρυκόλακες (ή βουρβούλακες ή βρυκολάκιους), που υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα και στη Μ. Ασία (πχ Πόντος).
Σήμερα, οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι προσπαθούν να διαχωρίσουν τον μύθο από την πραγματικότητα και να εξηγήσουν γιατί οι παραδόσεις για τους «απέθαντους» είναι τόσο διαδεδομένες, δεδομένου πως δεν έχει αποδειχθεί η ύπαρξη τέτοιων όντων.
Σύμφωνα με τον θρύλο οι βρυκόλακες κατοικούσαν πολλές περιοχές των Βαλκανίων αλλά η αρχαιολογική σκαπάνη μόλις αποκάλυψε σκελετούς της μεσαιωνικής περιόδου που μαρτυρούν πως ... ίσως υπάρχει φωτιά πίσω από τον καπνό.
Όσοι πιστεύουν ότι οι βρυκόλακες που κυνηγούσαν κόσμο διψασμένοι για αίμα ήταν αποκυήματα της φαντασίας παραμυθάδων... μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτούν. Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στην Βουλγαρία δύο σκελετούς της Μεσαιωνικής Εποχής με καρφωμένους μεταλλικούς πασσάλους στο στήθος.
Κι αν δεν επιβεβαιώνουν τον θρύλο, τα ευρήματα στους τάφους του περιβάλλοντα χώρου ενός μοναστηρίου της Σωζόπολης αποδεικνύουν ότι οι κάτοικοι της περιοχής πίστευαν στην ύπαρξη των βρυκολάκων και στην εξόντωσή τους με το χτύπημα ενός πασσάλου (ξύλινο ή ασημένιο) στην καρδιά.
«Αυτοί οι δύο σκελετοί έχουν χτυπηθεί με μια πρακτική η οποία ήταν πολύ συνηθισμένη στην βουλγαρική επαρχία ακόμη και στις αρχές του 20ού αιώνα», επισημαίνει ο διευθυντής του εθνικού μουσείου ιστορίας της Βουλγαρίας, Μπόζινταν Ντιμιτρόφ και αποκαλύπτει πως μέχρι στιγμής έχουν βρεθεί περισσότεροι από 100 ανάλογοι σκελετοί στη γειτονική χώρα.
Σύμφωνα μάλιστα με παγανιστικές δοξασίες, εάν οι άνθρωποι που θεωρούνταν κακοί κατά τη διάρκεια της ζωής του δεν θάβονταν με τον πάσσαλο στην καρδιά, θα επέστρεφαν ακόμη πιο μοχθηροί... σαν βαμπίρ.
«Τις περισσότερες φορές οι βρυκόλακες ήταν αριστοκράτες και ισχυροί κληρικοί της εποχής. Το περίεργο, όμως, είναι ότι κανείς από τους σκελετούς που βρέθηκαν δεν ανήκαν σε γυναίκες», λέει κ. Ντιμιτρόφ.
Μόλις ένα μήνα πριν ωστόσο βρέθηκε στη Βενετία γυναικείο κρανίο με ένα τούβλο σφηνωμένο στο στόμα κατά την συνηθισμένη τακτική εξόντωσης των βρυκολάκων στην περιοχή την εποχή της Αναγέννησης!
«Για να σκοτώσεις έναν βρυκόλακα έπρεπε να βγάλεις το σάβανο μπροστά από το πρόσωπό του γιατί με αυτό τρεφόταν ακριβώς όπως ένα παιδί πίνει το γάλα του, και να βάλεις ένα σκληρό αντικείμενο στο στόμα προκειμένου να το κρατήσεις ανοιχτό», εξηγεί ο Ματέο Μπορίνι, ανθρωπολόγος του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας.
Όσοι πιστεύουν ότι οι βρυκόλακες που κυνηγούσαν κόσμο διψασμένοι για αίμα ήταν αποκυήματα της φαντασίας παραμυθάδων... μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτούν. Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στην Βουλγαρία δύο σκελετούς της Μεσαιωνικής Εποχής με καρφωμένους μεταλλικούς πασσάλους στο στήθος.
Κι αν δεν επιβεβαιώνουν τον θρύλο, τα ευρήματα στους τάφους του περιβάλλοντα χώρου ενός μοναστηρίου της Σωζόπολης αποδεικνύουν ότι οι κάτοικοι της περιοχής πίστευαν στην ύπαρξη των βρυκολάκων και στην εξόντωσή τους με το χτύπημα ενός πασσάλου (ξύλινο ή ασημένιο) στην καρδιά.
«Αυτοί οι δύο σκελετοί έχουν χτυπηθεί με μια πρακτική η οποία ήταν πολύ συνηθισμένη στην βουλγαρική επαρχία ακόμη και στις αρχές του 20ού αιώνα», επισημαίνει ο διευθυντής του εθνικού μουσείου ιστορίας της Βουλγαρίας, Μπόζινταν Ντιμιτρόφ και αποκαλύπτει πως μέχρι στιγμής έχουν βρεθεί περισσότεροι από 100 ανάλογοι σκελετοί στη γειτονική χώρα.
Σύμφωνα μάλιστα με παγανιστικές δοξασίες, εάν οι άνθρωποι που θεωρούνταν κακοί κατά τη διάρκεια της ζωής του δεν θάβονταν με τον πάσσαλο στην καρδιά, θα επέστρεφαν ακόμη πιο μοχθηροί... σαν βαμπίρ.
«Τις περισσότερες φορές οι βρυκόλακες ήταν αριστοκράτες και ισχυροί κληρικοί της εποχής. Το περίεργο, όμως, είναι ότι κανείς από τους σκελετούς που βρέθηκαν δεν ανήκαν σε γυναίκες», λέει κ. Ντιμιτρόφ.
Μόλις ένα μήνα πριν ωστόσο βρέθηκε στη Βενετία γυναικείο κρανίο με ένα τούβλο σφηνωμένο στο στόμα κατά την συνηθισμένη τακτική εξόντωσης των βρυκολάκων στην περιοχή την εποχή της Αναγέννησης!
«Για να σκοτώσεις έναν βρυκόλακα έπρεπε να βγάλεις το σάβανο μπροστά από το πρόσωπό του γιατί με αυτό τρεφόταν ακριβώς όπως ένα παιδί πίνει το γάλα του, και να βάλεις ένα σκληρό αντικείμενο στο στόμα προκειμένου να το κρατήσεις ανοιχτό», εξηγεί ο Ματέο Μπορίνι, ανθρωπολόγος του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας.
Κι όμως ! Κάποιοι '' βρυκόλακες '' υπήρξαν στ' αλήθεια
Fritz Haarmann – «Ο βρικόλακας του Ανόβερο»
Επίσης γνωστός ως «σφαγέας του Ανόβερο», ο γερμανός ψυχοπαθής serial killer καταδικάστηκε για τον φόνο 24 ανθρώπων, αν και οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για πολύ μεγαλύτερο αριθμό. Παρά το γεγονός ότι η εγκληματική του καριέρα ξεκίνησε το 1898 (με κακοποίηση παιδιών), ο πρώτος του φόνος δεν θα συμβεί παρά τον Σεπτέμβριο του 1918. Από τότε μέχρι και τον Ιούνιο του 1924, θα βιάσει, θα σκοτώσει και θα κατακρεουργήσει τουλάχιστον 24 νέους (ηλικίας 10-22 ετών), δολοφονώντας τα περισσότερα θύματά του δαγκώνοντάς τα στον λαιμό. Κατόπιν πουλούσε τα προσωπικά αντικείμενα των θυμάτων του, αλλά και τη σάρκα τους στη μαύρη αγορά, αφού την έγδερνε μεθοδικά. Η εξαιρετικά απεχθής φύση των εγκλημάτων του θα τον έφερναν ενώπιον της γκιλοτίνας στις 15 Απριλίου 1925, με τα τελευταία του λόγια να σημειώνουν: «Μετανοώ, αλλά δεν φοβάμαι τον θάνατο». Το κεφάλι του ψυχοπαθούς δολοφόνου διατηρήθηκε για μελλοντική έρευνα και κρατείται πλέον στην ιατρική σχολή του Gottingen…
Επίσης γνωστός ως «σφαγέας του Ανόβερο», ο γερμανός ψυχοπαθής serial killer καταδικάστηκε για τον φόνο 24 ανθρώπων, αν και οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για πολύ μεγαλύτερο αριθμό. Παρά το γεγονός ότι η εγκληματική του καριέρα ξεκίνησε το 1898 (με κακοποίηση παιδιών), ο πρώτος του φόνος δεν θα συμβεί παρά τον Σεπτέμβριο του 1918. Από τότε μέχρι και τον Ιούνιο του 1924, θα βιάσει, θα σκοτώσει και θα κατακρεουργήσει τουλάχιστον 24 νέους (ηλικίας 10-22 ετών), δολοφονώντας τα περισσότερα θύματά του δαγκώνοντάς τα στον λαιμό. Κατόπιν πουλούσε τα προσωπικά αντικείμενα των θυμάτων του, αλλά και τη σάρκα τους στη μαύρη αγορά, αφού την έγδερνε μεθοδικά. Η εξαιρετικά απεχθής φύση των εγκλημάτων του θα τον έφερναν ενώπιον της γκιλοτίνας στις 15 Απριλίου 1925, με τα τελευταία του λόγια να σημειώνουν: «Μετανοώ, αλλά δεν φοβάμαι τον θάνατο». Το κεφάλι του ψυχοπαθούς δολοφόνου διατηρήθηκε για μελλοντική έρευνα και κρατείται πλέον στην ιατρική σχολή του Gottingen…
Tsutomu Miyazaki – «Ο δράκουλας»
Γνωστός επίσης ως «Δολοφόνος μικρών κοριτσιών», ο Ιάπωνας κατά συρροή δολοφόνος σκότωσε και ακρωτηρίασε 4 νεαρά κοριτσάκια στην περίοδο 1988-1989 στο Τόκιο. Το νεαρότερο από τα θύματά του ήταν μόλις 4 ετών και το μεγαλύτερο 7 χρονών. Ο Miyazaki κακοποιούσε σεξουαλικά τα πτώματα και κατόπιν έπινε το αίμα τους, το οποίο και συνόδευε με τη βρώση των χεριών τους. Και σαν να μην έφταναν αυτά, έστελνε κατόπιν επιστολές και φωτογραφικό υλικό στις οικογένειες των κοριτσιών, περιγράφοντας με λεπτομέρειες τις αποτρόπαιες πράξεις του. Εκτελέστηκε στις 17 Ιουνίου 2008 χωρίς να δείξει το παραμικρό ίχνος μεταμέλειας για τις φρικαλεότητές του
Γνωστός επίσης ως «Δολοφόνος μικρών κοριτσιών», ο Ιάπωνας κατά συρροή δολοφόνος σκότωσε και ακρωτηρίασε 4 νεαρά κοριτσάκια στην περίοδο 1988-1989 στο Τόκιο. Το νεαρότερο από τα θύματά του ήταν μόλις 4 ετών και το μεγαλύτερο 7 χρονών. Ο Miyazaki κακοποιούσε σεξουαλικά τα πτώματα και κατόπιν έπινε το αίμα τους, το οποίο και συνόδευε με τη βρώση των χεριών τους. Και σαν να μην έφταναν αυτά, έστελνε κατόπιν επιστολές και φωτογραφικό υλικό στις οικογένειες των κοριτσιών, περιγράφοντας με λεπτομέρειες τις αποτρόπαιες πράξεις του. Εκτελέστηκε στις 17 Ιουνίου 2008 χωρίς να δείξει το παραμικρό ίχνος μεταμέλειας για τις φρικαλεότητές του
Philip Onyancha
Με φόρο αίματος τουλάχιστον 17 ψυχών, ο 32χρονος κενιάτης αιμοσταγής δολοφόνος ομολόγησε στις Αρχές ότι είχε σκοτώσει και πιει το αίμα όλων των θυμάτων του, στο πλαίσιο ενός ιδιόμορφου τελετουργικού. Τα θύματά του ήταν μάλιστα γυναικόπαιδα, με τους ισχυρισμούς του να κάνουν λόγο για κακό δαίμονα που τον έκανε συνεχώς διψασμένο για αίμα. Είχε μυηθεί στη διαβολική σέχτα από μια δασκάλα των σχολικών του χρόνων, που τον εισήγαγε στην τελετουργία των ιεροτελεστικών φόνων. Ο σκοπός του ήταν να σκοτώσει και να πιει το αίμα 100 γυναικών, «κατάφερα 17 και μένουν ακόμα 83», δήλωσε με συγκλονιστική απάθεια στην αστυνομία…
Με φόρο αίματος τουλάχιστον 17 ψυχών, ο 32χρονος κενιάτης αιμοσταγής δολοφόνος ομολόγησε στις Αρχές ότι είχε σκοτώσει και πιει το αίμα όλων των θυμάτων του, στο πλαίσιο ενός ιδιόμορφου τελετουργικού. Τα θύματά του ήταν μάλιστα γυναικόπαιδα, με τους ισχυρισμούς του να κάνουν λόγο για κακό δαίμονα που τον έκανε συνεχώς διψασμένο για αίμα. Είχε μυηθεί στη διαβολική σέχτα από μια δασκάλα των σχολικών του χρόνων, που τον εισήγαγε στην τελετουργία των ιεροτελεστικών φόνων. Ο σκοπός του ήταν να σκοτώσει και να πιει το αίμα 100 γυναικών, «κατάφερα 17 και μένουν ακόμα 83», δήλωσε με συγκλονιστική απάθεια στην αστυνομία…
Nico Claux
Η ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη τον ήθελε «ψυχωτικό σαδιστή», ο κόσμος όμως τον χαρακτήριζε απλώς «τέρας». Ο Nicola Claux εργαζόταν ως νεκροθάφτης τον καιρό που πιάστηκε, το 1994, όταν και ομολόγησε ανθρωποκτονίες και τυμβωρυχίες. Οι αστυνομικές έρευνες στο διάμερισμά του θα αποκάλυπταν απομεινάρια σκελετών και φιάλες αίματος, κλεμμένες από την τοπική τράπεζα αίματος. Ο κανίβαλος έτρωγε ολόκληρα κομμάτια από πτώματα, στα οποία και είχε πρόσβαση λόγω του επαγγέλματός του, διανθίζοντας τα γεύματά του με φρέσκο αίμα. Ο «βρικόλακας» θα καταδικαζόταν για έναν φόνο σε 12 χρόνια κάθειρξης, θα έβγαινε ωστόσο στα 7, τον Μάρτιο του 2002. Έκτοτε ασχολείται με την τέχνη…
Η ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη τον ήθελε «ψυχωτικό σαδιστή», ο κόσμος όμως τον χαρακτήριζε απλώς «τέρας». Ο Nicola Claux εργαζόταν ως νεκροθάφτης τον καιρό που πιάστηκε, το 1994, όταν και ομολόγησε ανθρωποκτονίες και τυμβωρυχίες. Οι αστυνομικές έρευνες στο διάμερισμά του θα αποκάλυπταν απομεινάρια σκελετών και φιάλες αίματος, κλεμμένες από την τοπική τράπεζα αίματος. Ο κανίβαλος έτρωγε ολόκληρα κομμάτια από πτώματα, στα οποία και είχε πρόσβαση λόγω του επαγγέλματός του, διανθίζοντας τα γεύματά του με φρέσκο αίμα. Ο «βρικόλακας» θα καταδικαζόταν για έναν φόνο σε 12 χρόνια κάθειρξης, θα έβγαινε ωστόσο στα 7, τον Μάρτιο του 2002. Έκτοτε ασχολείται με την τέχνη…
Βρυκόλακες στην Ελλάδα
Είναι γεγονός ότι οι βρυκόλακες δεν ήρθαν από τα Καρπάθια αλλά από την (οι μυθικές λάμιες που έπιναν το αίμα των θυμάτων τους μέχρι να πεθάνουν).
Ιστορίες και θρύλοι για βρυκόλακες υπάρχουν σκόρπιες σε πολλές περιοχές της Ελλάδος. βέβαια τα ονόματά τους αλλάζουν κατά περίσταση και περιοχή.
Στην Μάνη υπάρχουν δύο είδη βρυκολάκων: οι “ριχτοί”, αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και οι “σαββατιανοί”, αυτοί δηλαδή που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. όποτε και αν βγαίνουν την νύχτα, γυρίζουν στο μνήμα τους την αυγή πριν βγει ο ήλιος και λαλήσει ο μαύρος κόκορας (γι’αυτο και στα νησιά δεν τους σφάζουν).
Στην Σάμο εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι την αυγή, αλλά μπορεί να βγουν και στις 12:00 το μεσημέρι ακριβώς μόνο που δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τον τάφο τους.
Στην Χίο πιστεύεται ότι οι βρυκόλακες αποχωρούν μόνο όταν λαλήσει ο άσπρος κόκορας τρεις φορές.
Στην Αμοργό επίσεις πιστεύουν ότι οι βρυκόλακες εμφανίζονται και την ημέρα.
αντίθετα στην Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο.
Ακόμα είναι τόσες πολλές οι δοξασίες για τους λόγους για τους οποίους κάποιος βρυκολακιάζει που κανείς δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας.
Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρυκολακιάζουν αυτοί που έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα.
Στην Άνδρο γίνονται αυτοί που όταν πεθάναν κάποιος τους βλαστήμησε ή τον καταράστηκε (γι αυτό και στην Ελλάδα ο ετοιμοθάνατος ζητά από όλους συγχώρεση).
Η Ελλάδα είναι γεμάτη από θρύλους και παραδόσεις που μιλούν για την παρουσία των βρικολάκων σε νησιά και πόλεις. Γραπτές αλλά και προφορικές πηγές σκιαγραφούν νεκροζωντανές οντότητες που ξυπνούν τις νύχτες και αναζητούν την τροφή τους. Οσμίζονται τον ανθρώπινο φόβο και διψούν για αίμα. Σύμφωνα με τις ελληνικές πεποιθήσεις στην κατηγορία αυτή ανήκουν:
-αυτοί που είχαν γεννηθεί ή η σύλληψη τους πραγματοποιήθηκε ιερή μέρα
-αυτοί που είχαν αφοριστεί από την Εκκλησία
-αιρετικοί , αποστάτες , άπιστοι
-επαγγελματίες μάγοι ή όσοι ασχολούνταν εν ζωή με τέτοιου είδους ζητήματα
-αυτοί που υπήρξαν θύματα των βαμπίρ
-όσοι δεν ενταφιάζονταν
-όσοι κατανάλωναν αρνί , το οποίο είχε δολοφονήσει λύκος
-αβάπτιστα έμβρυα.
Βρικόλακες σε όλη την Ελλάδα!
Υπάρχουν περιοχές που οι μύθοι λένε ότι εκεί κατοικούσαν οι μορφές αυτές που σκορπούσαν τον τρόμο στους θνητούς. Έρημα ή πυκνοκατοικημένα μέρη είναι γεμάτα από ιστορίες κάθε είδους που βασίζονται σε αρχαίες μαρτυρίες. Το σπίτι του Καλύμνιου Βρικόλακα εντοπίζεται στην βραχονησίδα Νεκροθήκες , η οποία στο παρελθόν χρησιμοποιούταν ως νεκροταφείο . Μάλιστα οι νησιώτες θεωρούσαν πως όταν έδυε ο ήλιος, ξεμυτούσε από το κρησφύγετο του και περιφερόταν από εδώ και από εκεί.
Απέναντι από το λιμάνι της κοσμικής Μυκόνου στη Νησίδα Εκάτη, στην Βόρεια Εύβοια στον ύφαλο Παναγιά, στη Νησίδα Καμένη στη Σαντορίνη, στο Ιόνιο Πέλαγος στο Νησί Τάφος κοντά στη Κεφαλονιά, στις Βόρειες Σποράδες στα Δαιμονονήσια, στη Σκύρο στα Βρικολακόνησα, στα Χανιά στη βραχονησίδα Καλαθά, στη Χίο στη Νησίδα Βενετικό, στη Δαιμονόπετρα της Ικαρίας, κατοικούσαν και κατέστρωναν τα σχέδια τους προς αναζήτηση βρώσης κυρίως τις βραδιές εκείνες που το φεγγάρι ήταν απών.
Οι βρικόλακες της Μυκόνου!
Η Μύκονος, σύμφωνα με το θρύλο, φιλοξενεί τον 18 αιώνα έναν τρομερό πειρατή . Όταν οι κάτοικοι βρίσκουν το πτώμα του να κείτεται σε ένα χωράφι, πραγματοποιούν τη ταφή του, ώστε να αναπαυθεί εν ειρήνη. Αμέσως μετά την κηδεία του εκείνος κάνει την εμφάνισή του σε διάφορα μέρη και προκαλεί ανεπανόρθωτες ζημιές. Μεταμορφώνεται σε Βουρβούλακα, όπως συνηθίζουν να αποκαλούν.
Οργανώνονται λιτανείες με αποκορύφωμα να τον ξεθάψουν, να του ξεριζώσουν την καρδιά και να την πετάξουν στην περιοχή Καρδιοκαύτης.Ο δαίμονας δεν εξοντώνεται και επιστρέφει στο τόπο του εγκλήματος αναζητώντας λύτρωση. Ο μόνος τρόπος που εξασφαλίζει την ηρεμία είναι ο αποκεφαλισμός του με τούρκικο σπαθί .
Στην Εύβοια και τις Σποράδες
Γύρω στα 1700 στην Εύβοια, οι βρικόλακες ή ζούλακες θεωρούνται από τους κατοίκους υπεύθυνοι για μία επιδημία που σκορπάει το θάνατο! Όλα τα κουφάρια των νεκρών καίγονται με πυρωμένο σίδερο γιατί έτσι πιστεύουν πως θα σταματήσει η δράση των βρικολάκων.
Στην Αλόννησο οι λαϊκές δοξασίες λένε για "μαύρες σκιές" που καταλαμβάνουν το νησί και γραπώνουν από το λαιμό τα ανυποψίαστα θύματα. Στη Σκόπελο συστήνονται ως σκελετοί και στη Σαμοθράκη ως " οι αόρατοι με το πύρινο σώμα".
Στο Σαρωνικό, τη Χίο και τον Υμηττό
Στα νησιά του Σαρωνικού γίνεται λόγος για δύσμορφες παρουσίες με καμπούρα και πίνουν από το τρόπαιο της νίκης το αίμα. Στη Χίο ξεχωρίζουν για τα λευκά τους σάβανα ενώ στην Τήνο οι βρικόλακες χρησιμοποιώντας τις υπερφυσικές δυνάμεις τους κατατροπώνουν σάρκες. Διάσημος για την έντονη δραστηριότητα του είναι ο βρικόλακας του Υμηττού. Πρησμένος και άσχημος δραπετεύει από τη σπηλιά του και προσπαθεί να εγκατασταθεί στα σπίτια της Αττικής.
Πώς αντιμετωπίζονται οι βρικόλακες ανά την Ελλάδα
Τα αιμοβόρα αυτά όντα ταλανίζουν το τόπο μας κυρίως τις εποχές της εθνικής δουλείας. Ωστόσο λάμπουν δια της παρουσίας τους σε αρκετές δεισιδαιμονίες που κατευθύνουν τις πράξεις των ανθρώπων. Σύμβολα χαράσσονται με καπνό από κερί ή μέλι ή κόκκινη μπογιά στις πόρτες και στα παράθυρα. Σταυροί από καλάμια ή δίχτυ από κόκκινη κλωστή τοποθετούνται σε τοίχους. Ράντισμα του νεκρού καθώς και του μνήματος με αγιασμένο ύδωρ διώχνουν μακριά το άρρωστο πνεύμα και αποτρέπουν την μετάλλαξη .
Στην Αμοργό απαγορεύεται δια ροπάλου η ύπαρξη ενός ποτηριού που εμπεριέχει νερό δίπλα στο κρεβάτι γιατί η παράδοση λέει πως "ο ντουσμάνης" τρώει και πίνει ότι βρει, εκτός από κρασί! Στη Μυτιλήνη δεν σφυρίζουν ποτέ τα μεσάνυχτα για να μην προκαλέσουν τους βορκόλακες.
Στη Κρήτη ο Καταχανάς παίρνει ανθρώπινη μορφή και συμμετέχει στις εκδηλώσεις των χωριών. Μάλιστα στην εν λόγω περίπτωση επιλέγουν τον επαγγελματικό προσανατολισμό τους. Δείχνουν την συμπάθεια τους στο πρόσωπο του τσαγκάρη και υπό την ιδιότητα αυτή απειλούν την περιοχή. Έτσι λοιπόν όπλα για την καταπολέμηση τους θεωρείτο το αλμυρό νερό, ξύλο συκιάς, καρφιά σε φέρετρο, σκόρδα, κρεμμύδια, λάδι, ξύδι, βραστό νερό και φυσικά σταυροί.
Πραγματικότητα ή φαντασία δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε. Σημασία έχει πως ο εφιάλτης αυτός έχει στοιχειώσει για τα καλά την ιστορία των ελληνικών παράξενων πλασμάτων της νύχτας. Όταν πέσει το φως του ηλίου, τότε τα καθόλου αθώα αυτά όντα βγαίνουν από τα φέρετρά τους και αλίμονο σε όποιον έτυχε να βρεθεί τη λάθος στιγμή στο λάθος τόπο..
Είναι γεγονός ότι οι βρυκόλακες δεν ήρθαν από τα Καρπάθια αλλά από την (οι μυθικές λάμιες που έπιναν το αίμα των θυμάτων τους μέχρι να πεθάνουν).
Ιστορίες και θρύλοι για βρυκόλακες υπάρχουν σκόρπιες σε πολλές περιοχές της Ελλάδος. βέβαια τα ονόματά τους αλλάζουν κατά περίσταση και περιοχή.
Στην Μάνη υπάρχουν δύο είδη βρυκολάκων: οι “ριχτοί”, αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και οι “σαββατιανοί”, αυτοί δηλαδή που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. όποτε και αν βγαίνουν την νύχτα, γυρίζουν στο μνήμα τους την αυγή πριν βγει ο ήλιος και λαλήσει ο μαύρος κόκορας (γι’αυτο και στα νησιά δεν τους σφάζουν).
Στην Σάμο εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι την αυγή, αλλά μπορεί να βγουν και στις 12:00 το μεσημέρι ακριβώς μόνο που δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τον τάφο τους.
Στην Χίο πιστεύεται ότι οι βρυκόλακες αποχωρούν μόνο όταν λαλήσει ο άσπρος κόκορας τρεις φορές.
Στην Αμοργό επίσεις πιστεύουν ότι οι βρυκόλακες εμφανίζονται και την ημέρα.
αντίθετα στην Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο.
Ακόμα είναι τόσες πολλές οι δοξασίες για τους λόγους για τους οποίους κάποιος βρυκολακιάζει που κανείς δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας.
Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρυκολακιάζουν αυτοί που έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα.
Στην Άνδρο γίνονται αυτοί που όταν πεθάναν κάποιος τους βλαστήμησε ή τον καταράστηκε (γι αυτό και στην Ελλάδα ο ετοιμοθάνατος ζητά από όλους συγχώρεση).
Θρύλοι και παραδόσεις
Η Ελλάδα είναι γεμάτη από θρύλους και παραδόσεις που μιλούν για την παρουσία των βρικολάκων σε νησιά και πόλεις. Γραπτές αλλά και προφορικές πηγές σκιαγραφούν νεκροζωντανές οντότητες που ξυπνούν τις νύχτες και αναζητούν την τροφή τους. Οσμίζονται τον ανθρώπινο φόβο και διψούν για αίμα. Σύμφωνα με τις ελληνικές πεποιθήσεις στην κατηγορία αυτή ανήκουν:
-αυτοί που είχαν γεννηθεί ή η σύλληψη τους πραγματοποιήθηκε ιερή μέρα
-αυτοί που είχαν αφοριστεί από την Εκκλησία
-αιρετικοί , αποστάτες , άπιστοι
-επαγγελματίες μάγοι ή όσοι ασχολούνταν εν ζωή με τέτοιου είδους ζητήματα
-αυτοί που υπήρξαν θύματα των βαμπίρ
-όσοι δεν ενταφιάζονταν
-όσοι κατανάλωναν αρνί , το οποίο είχε δολοφονήσει λύκος
-αβάπτιστα έμβρυα.
Βρικόλακες σε όλη την Ελλάδα!
Υπάρχουν περιοχές που οι μύθοι λένε ότι εκεί κατοικούσαν οι μορφές αυτές που σκορπούσαν τον τρόμο στους θνητούς. Έρημα ή πυκνοκατοικημένα μέρη είναι γεμάτα από ιστορίες κάθε είδους που βασίζονται σε αρχαίες μαρτυρίες. Το σπίτι του Καλύμνιου Βρικόλακα εντοπίζεται στην βραχονησίδα Νεκροθήκες , η οποία στο παρελθόν χρησιμοποιούταν ως νεκροταφείο . Μάλιστα οι νησιώτες θεωρούσαν πως όταν έδυε ο ήλιος, ξεμυτούσε από το κρησφύγετο του και περιφερόταν από εδώ και από εκεί.
Απέναντι από το λιμάνι της κοσμικής Μυκόνου στη Νησίδα Εκάτη, στην Βόρεια Εύβοια στον ύφαλο Παναγιά, στη Νησίδα Καμένη στη Σαντορίνη, στο Ιόνιο Πέλαγος στο Νησί Τάφος κοντά στη Κεφαλονιά, στις Βόρειες Σποράδες στα Δαιμονονήσια, στη Σκύρο στα Βρικολακόνησα, στα Χανιά στη βραχονησίδα Καλαθά, στη Χίο στη Νησίδα Βενετικό, στη Δαιμονόπετρα της Ικαρίας, κατοικούσαν και κατέστρωναν τα σχέδια τους προς αναζήτηση βρώσης κυρίως τις βραδιές εκείνες που το φεγγάρι ήταν απών.
Οι βρικόλακες της Μυκόνου!
Η Μύκονος, σύμφωνα με το θρύλο, φιλοξενεί τον 18 αιώνα έναν τρομερό πειρατή . Όταν οι κάτοικοι βρίσκουν το πτώμα του να κείτεται σε ένα χωράφι, πραγματοποιούν τη ταφή του, ώστε να αναπαυθεί εν ειρήνη. Αμέσως μετά την κηδεία του εκείνος κάνει την εμφάνισή του σε διάφορα μέρη και προκαλεί ανεπανόρθωτες ζημιές. Μεταμορφώνεται σε Βουρβούλακα, όπως συνηθίζουν να αποκαλούν.
Οργανώνονται λιτανείες με αποκορύφωμα να τον ξεθάψουν, να του ξεριζώσουν την καρδιά και να την πετάξουν στην περιοχή Καρδιοκαύτης.Ο δαίμονας δεν εξοντώνεται και επιστρέφει στο τόπο του εγκλήματος αναζητώντας λύτρωση. Ο μόνος τρόπος που εξασφαλίζει την ηρεμία είναι ο αποκεφαλισμός του με τούρκικο σπαθί .
Στην Εύβοια και τις Σποράδες
Γύρω στα 1700 στην Εύβοια, οι βρικόλακες ή ζούλακες θεωρούνται από τους κατοίκους υπεύθυνοι για μία επιδημία που σκορπάει το θάνατο! Όλα τα κουφάρια των νεκρών καίγονται με πυρωμένο σίδερο γιατί έτσι πιστεύουν πως θα σταματήσει η δράση των βρικολάκων.
Στην Αλόννησο οι λαϊκές δοξασίες λένε για "μαύρες σκιές" που καταλαμβάνουν το νησί και γραπώνουν από το λαιμό τα ανυποψίαστα θύματα. Στη Σκόπελο συστήνονται ως σκελετοί και στη Σαμοθράκη ως " οι αόρατοι με το πύρινο σώμα".
Στο Σαρωνικό, τη Χίο και τον Υμηττό
Στα νησιά του Σαρωνικού γίνεται λόγος για δύσμορφες παρουσίες με καμπούρα και πίνουν από το τρόπαιο της νίκης το αίμα. Στη Χίο ξεχωρίζουν για τα λευκά τους σάβανα ενώ στην Τήνο οι βρικόλακες χρησιμοποιώντας τις υπερφυσικές δυνάμεις τους κατατροπώνουν σάρκες. Διάσημος για την έντονη δραστηριότητα του είναι ο βρικόλακας του Υμηττού. Πρησμένος και άσχημος δραπετεύει από τη σπηλιά του και προσπαθεί να εγκατασταθεί στα σπίτια της Αττικής.
Πώς αντιμετωπίζονται οι βρικόλακες ανά την Ελλάδα
Τα αιμοβόρα αυτά όντα ταλανίζουν το τόπο μας κυρίως τις εποχές της εθνικής δουλείας. Ωστόσο λάμπουν δια της παρουσίας τους σε αρκετές δεισιδαιμονίες που κατευθύνουν τις πράξεις των ανθρώπων. Σύμβολα χαράσσονται με καπνό από κερί ή μέλι ή κόκκινη μπογιά στις πόρτες και στα παράθυρα. Σταυροί από καλάμια ή δίχτυ από κόκκινη κλωστή τοποθετούνται σε τοίχους. Ράντισμα του νεκρού καθώς και του μνήματος με αγιασμένο ύδωρ διώχνουν μακριά το άρρωστο πνεύμα και αποτρέπουν την μετάλλαξη .
Στην Αμοργό απαγορεύεται δια ροπάλου η ύπαρξη ενός ποτηριού που εμπεριέχει νερό δίπλα στο κρεβάτι γιατί η παράδοση λέει πως "ο ντουσμάνης" τρώει και πίνει ότι βρει, εκτός από κρασί! Στη Μυτιλήνη δεν σφυρίζουν ποτέ τα μεσάνυχτα για να μην προκαλέσουν τους βορκόλακες.
Στη Κρήτη ο Καταχανάς παίρνει ανθρώπινη μορφή και συμμετέχει στις εκδηλώσεις των χωριών. Μάλιστα στην εν λόγω περίπτωση επιλέγουν τον επαγγελματικό προσανατολισμό τους. Δείχνουν την συμπάθεια τους στο πρόσωπο του τσαγκάρη και υπό την ιδιότητα αυτή απειλούν την περιοχή. Έτσι λοιπόν όπλα για την καταπολέμηση τους θεωρείτο το αλμυρό νερό, ξύλο συκιάς, καρφιά σε φέρετρο, σκόρδα, κρεμμύδια, λάδι, ξύδι, βραστό νερό και φυσικά σταυροί.
Πραγματικότητα ή φαντασία δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε. Σημασία έχει πως ο εφιάλτης αυτός έχει στοιχειώσει για τα καλά την ιστορία των ελληνικών παράξενων πλασμάτων της νύχτας. Όταν πέσει το φως του ηλίου, τότε τα καθόλου αθώα αυτά όντα βγαίνουν από τα φέρετρά τους και αλίμονο σε όποιον έτυχε να βρεθεί τη λάθος στιγμή στο λάθος τόπο..
Βρυκόλακες: Οι Σκιές της Νύχτας
Βαμπίρ; Τι είναι αυτό;
Ο βάμπιρας (όπως αποκαλείται σε πολλές ελληνικές περιοχές) είναι ένα ανίερο δαιμονικό ον που ακροβατεί μεταξύ ζωής και θανάτου σε μία λανθάνουσα μορφή ύπαρξης και για να επιβιώσει είναι υποχρεωμένος να τρέφεται με τη ζωτική ενέργεια των ζωντανών, η οποία μπορεί να έχει τη μορφή του αίματος, του φόβου ή ακόμα και της ψυχής του υποψηφίου θύματος. Δεν έχει ψυχή άρα δεν έχει και είδωλο στον καθρέφτη, καθώς όπως θεωρείται, σε κάποιες παραδόσεις, ο καθρέπτης αντικατοπτρίζει, εκτός από την εικόνα, και τη ψυχή του ατόμου που καθρεπτίζεται μέσα σε αυτόν. Μισεί το φως της μέρας, γι’ αυτό, κατά τη διάρκεια της, κρύβεται (κοιμάται) στο φέρετρό του ή σε κάποια βαθιά σπηλιά (ή γενικά σε κάποιο πολύ σκοτεινό μέρος) και εμφανίζεται μόνο τη νύχτα για να τραφεί και να τρομάξει τους ζωντανούς. Έχει υπερφυσική δύναμη και υπνωτικό βλέμμα, είναι ύποπτα ευγενικός και θανατηφόρα ελκυστικός, μαγνητίζοντας, έτσι, το (συνήθως αντίθετου φύλου) υποψήφιο θύμα του, με σκοπό να το παρασύρει σε ένα μεταμεσονύχτιο φαγοπότι στο οποίο κύριο πιάτο είναι το ίδιο το θύμα. Μπορεί να μεταμορφωθεί σε νυχτερίδα αλλά και σε λύκο και έχει μαγικές ιδιότητες. Αργότερα επικράτησε η αντίληψη ότι, ο βάμπιρας, μπορούσε να γίνει μόνο νυχτερίδα και ότι είχε λυκανθρώπους για υπηρέτες.
Ένα από τα βασικά του γνωρίσματα, εκτός από τον λάγνο και εκκεντρικό του χαρακτήρα, είναι οι δύο υπερμεγέθεις κυνόδοντές του, τους οποίους χρησιμοποιεί για να δαγκώνει τα θύματά του (συνήθως) στο λαιμό και να ρουφάει το αίμα τους.
Αναλόγως τους λαούς και τις λαϊκές τους παραδόσεις, το βαμπίρ είναι ένας καταραμένος, μοχθηρός ή πολύ αμαρτωλός άνθρωπος που, μετά το θάνατό του, για έναν μυστηριώδη λόγο, σηκώνετε από τον τάφο του για να στοιχειώσει τους ζωντανούς. Ένας άλλος τρόπος για να γίνει κάποιος βρικόλακας είναι να δαγκωθεί στο λαιμό από κάποιο άλλο βαμπίρ.
Τρόποι αντιμετώπισης υπάρχουν;
Ο ήλιος, η φωτιά, ο αγιασμός, ο σταυρός, το σκόρδο και ένα ξύλινο παλούκι είναι τα ιδανικά όπλα για να εξοντωθεί ένας βρικόλακας.
Τα βαμπίρ θεωρούνται διαβολικά, δαιμονικά όντα, επομένως, οτιδήποτε ευλογημένο από τον Θεό είναι επικίνδυνο. Η επαφή τους με τον αγιασμό ή τον σταυρό μπορεί να τους αποδυναμώσει και να τους προκαλέσει σοβαρά εγκαύματα, όπως και η έκθεσή τους στον ήλιο, μπορεί να τους κάνει στάχτη. Επίσης, για έναν περίεργο λόγω, η μυρωδιά του σκόρδου φαίνεται να τους απωθεί.
Αλλά για να εξοντωθεί αποτελεσματικά ο βρικόλακας, θα πρέπει να βρεθεί η κρυψώνα του και, την ώρα που κοιμάται, να του καρφωθεί στη καρδιά ένα ξύλινο παλούκι. Ένας άλλος, εξίσου αποτελεσματικός, τρόπος είναι να τον κάψουν, καθώς η φωτιά, θεωρείται, ότι εξαγνίζει οτιδήποτε αγγίξει.
Από τη στιγμή, όμως, που κάποιος θα δαγκωθεί από ένα βαμπίρ, δεν υπάρχει σωτηρία. Ή θα πεθάνει πριν προλάβει να μεταμορφωθεί, ή θα γίνει βρικόλακας. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν οι περισσότεροι, γιατί κάποιοι άλλοι, έχουν αντίθετη γνώμη, όπως ο άγνωστος συγγραφέας του διηγήματος «Ο Μυστηριώδης Ξένος»(1860), ο οποίος λέει στο κείμενο του ότι για να «θεραπευτεί» κάποιος, που έχει δαγκωθεί από βαμπίρ, θα πρέπει να πάει στο τάφο του μόλις πέσει η νύχτα (αλλά πριν βγει το φεγγάρι) και να καρφώσει τρία παλούκια στο φέρετρο του, ενώ κάποιος άλλος εκτελεί, ταυτόχρονα, τα τυπικά (π.χ. ψέλνει το «Πιστεύω»). Και αφού γίνει αυτό, ο «άρρωστος», θα πρέπει να πάρει λίγο από το αίμα που θα τρέξει από το φέρετρο και να το αλείψει στο σημείο που είχε δαγκωθεί.
Υπάρχουν, όμως, και άλλοι τρόποι εξόντωσης, οι οποίοι δεν χρησιμοποιήθηκαν από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο και κατά συνέπια είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό.
Ένας, από τους τρόπους αυτούς, ήταν και ο αποκεφαλισμός, ενώ μια άλλη θεωρία θέλει τους βρικόλακες να έχουν μανία με το μέτρημα, οπότε γέμιζαν τους τάφους τους με πολλούς και μικρούς σπόρους, ώστε να έχουν να ασχολούνται με κάτι άλλο, μέχρι το πρωί, εκτός της πείνας τους για αίμα.
Μα δεν υπάρχει κάποιος επαγγελματίας να τους αντιμετωπίσει;
Η αιώνια πάλη του καλού με το κακό θα ήταν αδύνατον να λείπει από την βαμπιρική μυθολογία. Όπου υπάρχει ένα κακό «τέρας», πρέπει να υπάρχει και ένας ήρωας να το πολεμήσει.
Από τους διασημότερους κυνηγούς βρικολάκων στη λογοτεχνία, ήταν ο Van Helsing, ο διώκτης του κόμη Dracula στην ταινία του Bram Stoker το 1931, για τον οποίο, μάλιστα, γυρίστηκε και η ομότιτλη ταινία το 2004 του Stephen Sommers. Δυστυχώς, όμως ο συγγραφέας και σεναριογράφος κράτησε ελάχιστα στοιχεία από τον αυθεντικό ήρωα του Stoker.
Ένας άλλος κυνηγός, που έγινε πρόσφατα γνωστός, πάλι από την βιομηχανία του θεάματος, είναι ο μεροβάτης Blade από την τριλογία που φέρει ως τίτλο το όνομα του, με πρωταγωνιστή τον Wesley Snipes (Blade: The Vampire Slayer 1998, Blade 2: Blood hunt 2002 και Blade 3: Trinity 2004).
Μεροβάτης είναι εκείνος που προέρχεται από πατέρα βαμπίρ και μητέρα «θνητή» (λέγετε ότι τα αρσενικά βαμπίρ παραμένουν γόνιμα, αλλά δεν αναφέρεται τίποτε παρόμοιο και για τα θηλυκά, εκτός απο την Lilith και την Akasha από το «Queen Of The Damn» της Anne Rice 2002). Οι μεροβατες δεν έχουν πρόβλημα με το φως της μέρας, έχουν την ίδια μυική δύναμη με τους βρικόλακες και κάποιοι από αυτούς, έχουν και τους ίδιους κυνόδοντες και την ίδια ακόρεστη δίψα για αίμα, την οποία όμως μπορούν να ελέγξουν λίγο ευκολότερα από τους νεκροζώντανους προγόνους τους. Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος βλέπει το θέμα από την ρομαντική του πλευρά. Η πραγματικότητα, όμως, έχει το κακό συνήθειο, να είναι ωμή και αδίστακτη. Η εικόνα του ήρωα – πολεμιστή του κακού που τον θέλει σωματώδη, με πολύ μυϊκή δύναμη και ένα μεγάλο σπαθί ή τελευταίας τεχνολογίας όπλα να τον συντροφεύουν, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματική εμφάνιση των κυνηγών βρικολάκων, που δεν είναι άλλη από αυτή του λιπόσαρκου, ασθενικού και συνήθως λόγιου άντρα και του απλού χωρικού, που προσπαθεί να πολεμήσει τους φόβους του και να εκδιώξει το «κακό» από την μικρή του κοινωνία.
Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, το φαινόμενο του βαμπιρισμού, δεν ήταν τόσο διαδεδομένο στις ευρωπαϊκές χώρες, όσο στα Βαλκάνια, όπου, κατά περιόδους, έπαιρνε διαστάσεις μάστιγας. Επειδή, μάλιστα, η Ελλάδα έβριθε από αναφορές για βρικόλακες, οι Τούρκοι κατακτητές, κατά την περίοδο του ελληνοτουρκικού πολέμου, πίστευαν ότι αν ένας αμαρτωλός γκιαούρης (άπιστος, δηλαδή, που αργότερα επικράτησε να σημαίνει Έλληνας) πέθαινε, τότε σίγουρα θα γινόταν βρουρδούλακας (μια ακόμα ελληνική ονομασία για τα βαμπίρ). Στις βαλκανικές χώρες, λοιπόν, η παρουσία τον κυνηγών βρικολάκων ήταν απαραίτητη. Ονομάζονταν Dhampir (Νταμπίρ) και ήταν συνήθως νομάδες τσιγγάνοι και ορισμένοι από αυτούς (σχεδόν πάντα άντρες) ήταν και μεροβάτες. Θεωρούνταν επαγγελματίες στο είδος τους και αμείβονταν για τις υπηρεσίες τους. Φυσικά, οι περισσότεροι, δεν ήταν τίποτε παραπάνω από απλοί εκμεταλλευτές της άγνοια του απλού λαού.
Αυτοί που έφεραν δικαιωματικά τον τίτλο του κυνηγού, ήταν άνθρωποι των γραμμάτων και της εκκλησίας που, θέλοντας να προστατεύσουν τους συνανθρώπους τους, ερευνούσαν εις βάθος τους βαμπιρικούς μύθους, προσπαθώντας να βρουν σημάδια αναγνώρισης και τρόπους αντιμετώπισης των ανίερων αυτών πλασμάτων. Παρόλα τα αλτρουιστικά τους, όμως, κίνητρα, όταν τολμούσαν να εκδώσουν κάποια από τις μελέτες τους, η συνηθέστερη αντίδραση ήταν η γελιοποίηση τους από τους συμπολίτες τους και ειδικότερα από το χώρο της διανόησης και της εκκλησίας. Ένας από τους παλαιότερους κυνηγούς (ιστοριών) βρικολάκων ήταν ο William του Newburgh (1136 – 1198;). Έγραψε τη μελέτη «Historia Rerum Anglicarum» στην οποία συμπεριέλαβε και αρκετές ιστορίες με εμφανίσεις βρικολάκων.
Ωραία όλα αυτά αλλά τι εμφάνιση έχουν;
Ο βάμπιρας δεν έχει και πολλές διαφορές από τους ανθρώπους. Το ωχρό δέρμα του, το σκοτεινό βλέμμα και οι κυνόδοντες του ίσως είναι τα μοναδικά ευκρινή σημάδια αναγνώρισης.
Συνήθως εμφανίζεται ως ένας πολύ όμορφος, μυστηριώδης άντρας που ασκεί μία παράξενη γοητεία, ή ως μία πανέμορφη, αισθησιακή κοπέλα που είναι αδύνατον να της αντισταθείς.
Λέγεται, επίσης, ότι παίρνουν τη μορφή τέρατος, όπως π.χ. οι Λάμιες οι οποίες θεωρήθηκαν ότι ήταν από τα πρώτα βαμπίρ της ελληνικής μυθολογίας.
Πήραν το όνομα τους από τη Λάμια, μία Λύβια βασίλισσα που την ερωτεύτηκε ο Δίας και για να την εκδικηθεί η Ήρα της έκλεψε τα παιδιά που είχε κάνει μαζί του. Εκείνη προσπαθώντας να γλιτώσει και ανήμπορη να εναντιωθεί στην Ήρα, κρύφτηκε σε μια ανήλιαγη σπηλιά και έβγαινε έξω μόνο την νύχτα, ώσπου το ασίγαστο μίσος της και η απουσία φωτός την μεταμόρφωσαν σε μία μοχθηρή μέγαιρα, η οποία σκότωνε τα μωρά των ανθρώπων πίνοντας, συνήθως, το αίμα τους. Έτσι και οι μεταγενέστερες Λάμιες θεωρούνταν ως τερατώδη όντα που σκότωναν μικρά παιδιά για να τραφούνε. Αργότερα όμως θεωρήθηκε ότι είχαν την ικανότητα να μεταμορφώνονται σε πανέμορφες νεαρές γυναίκες, ώστε να προσελκύσουν νεαρούς άντρες και να τους παρασύρουν στο θάνατο. Μία ακόμη εμφάνιση που τους είναι αυτή του άϋλου όντος (το κοινός γνωστό ως φάντασμα) που υλοποιείται μόνο όταν επιτίθεται.
Ποιος ήταν ο πρώτος;
Είναι δύσκολο να εντοπιστεί ποιος ήταν ο πρώτος αιμοπότης στη λογοτεχνία. Τα ονόματα βαμπίρ και βρικόλακας έκαναν την εμφάνιση τους, για πρώτη φορά, το 18ο αιώνα μ.Χ. Πριν από αυτό, υπήρχε μόνο η έννοια του βαμπιρισμού ή του νεκροζώντανου.
Στα προγενέστερα (του 18ου αιώνα) κείμενα, εμφανίζονται με διάφορες ονομασίες, όπως καταχθόνιος, αιμοπότης, ψυχοφάγος, νυχτοβάτης, δαίμονες της νύχτας, Λάμιες, νεκροζώντανα τέρατα και πολλά άλλα. Ο δρόμος που ακολούθησαν μέχρι το σήμερα, χάνετε στα βάθη των αιώνων. Αναφορές για την εμφάνησή τους βρίσκουμε ακόμα και στο έπος του «Γκιλγκαμές» του 2700 π.Χ., καθώς και στις μυθολογίες όλων των λαών.
Στη θρησκεία, πάντως, το πρώτο βαμπίρ θεωρείται ότι ήταν η Lilith. Η γυναίκα αυτή, σύμφωνα με τον εβραϊκό μύθο, ήταν η πρώτη γυναίκα του Αδάμ, με την οποία μάλιστα ήταν ενωμένος πλάτη με πλάτη. Όταν τους χώρισε ο Θεός, η Lilith, συνευρέθηκε με τον σατανά, με αποτέλεσμα να πάρει διαβολική μορφή, την οποία μετέδιδε στους απογόνους της. Όταν, μάλιστα, ο Θεός έπλασε την Εύα, η Lilith, λύσσαξε από το κακό της και άρχισε να σκοτώνει τους ανθρώπους απορροφώντας τη ζωτική τους ενέργεια, εκδικούμενη έτσι τον Αδάμ.
Από την άλλη μεριά, στη λογοτεχνία, όσο περίεργο και αν ακούγεται, η πρώτη τους εμφάνιση, υπό τον τίτλο βαμπίρ, ήταν στην ποίηση. Το πρώτο τέτοιου είδους ποίημα που γράφτηκε, ανήκει στον Γερμανό Heinrich August και είχε τον τίτλο «Der Vampir»:
«…Και καθώς ήσυχη θα κοιμάσαι εδώ
Έρποντας θα ρθω σ’ εσένα
Τη ζωή και το αίμα να σου πιω
Και έτσι θα τρέμεις για μένα
Κι εγώ θα σε φιλώ
Και το κατώφλι του θανάτου θα διαβείς
Με φόβο, μες στην κρύα μου αγκαλιά
Και θέλω μόνο αυτό να ρωτήσω
Πριν μαζί σου να πετάξω
Ποια μάνα θα σου δείξει αυτά
Που έχω εγώ να σου διδάξω;»
Το 1819 το «The Vampyre» του John Polidori (προσωπικού γιατρού του λόρδου Μπάιρον) γίνεται η πρώτη βαμπιρική νουβέλα. Η ιστορία εκτυλίσσεται κυρίως στην Ελλάδα και είναι η πρώτη φορά που το βαμπίρ ( ο λόρδος Ρούθβεν) εμφανίζετε ως ο ευγενής, μυστηριώδης άντρας που ξέρουμε σήμερα. Επίσης ο Polidori χρησιμοποίησε ως πρωτότυπο για τον πρωταγωνιστή του τον ίδιο τον λόρδο Μπάιρον.
Αυτό που δεν ξέρουν, όμως, οι περισσότεροι, είναι ότι ο Bram Stoker στήριξε την ταινία του «Dracula» (1931 με τον Bela Lugosi) πάνω στη νουβέλα του Polidori και όχι πάνω στον πλέον γνωστό και υπαρκτό Vlad Tepes της Τρανσυλβανίας. Η ταινία αυτή αποτέλεσε σημείο σταθμό στη μετεξελικτική πορεία των βρικολάκων στην τηλεόραση, καθώς ήταν η πρώτη φορά που η βιομηχανία του θεάματος ασχολούταν με το συγκεκριμένο είδος.
Πρόσφατα, μια άλλη θεωρία έκανε αισθητή την παρουσία της. Η θεωρία αυτή θέλει τα βαμπίρ και τους λυκανθρώπους να προήλθαν από δύο αδέρφια, εκ των οποίων, ο ένας δαγκώθηκε από μία νυχτερίδα και έγινε βαμπίρ, μεταδίδοντας έτσι το μικρόβιο στους απογόνους του, ενώ ο άλλος τραυματίστηκε από έναν λύκο και μεταλλάχτηκε σε λυκάνθρωπο. Πάνω σε αυτό το μοτίβο εξελίσσεται και η πλοκή των ταινιών «Underworld» (2003) και «Underworld: Evolution» (2006) του Len Wiseman.
Τελικά υπάρχουν βρικόλακες;
Η 7η τέχνη και η λογοτεχνία θέλουν τα βαμπίρ να περπατούν ανάμεσά μας. Όμως, η τετράγωνη και κυνική λογική της σύγχρονης επιστήμης καταρρίπτει πανηγυρικά την θεωρία αυτή.
Ο σκοταδισμός, η πανώλη, η λύσσα, η νεκροφάνεια, η αναιμία και η πορφυρία είναι κάποιοι από τους λόγους της γέννησης του βαμπιρισμού.
Υπό το πρίσμα της επιστήμης, δεν είναι περίεργο, ότι οι περισσότερες αναφορές για βαμπίρ γίνονταν κατά την περίοδο επιδημιών πανώλης. Ο ασθενής 0 (όπως έχει επικρατήσει να ονομάζετε σήμερα ο πρώτος ασθενής κάποιας επιδημίας) ξεθαβόταν, σε ότι κατάσταση και αν βρισκόταν το σώμα του και αφού τον περίφεραν στη πόλη, κρατώντας τον με γυμνά χέρια, τον έκαιγαν τελετουργικά. Φυσικό ήταν, οι άνθρωποι που είχαν αναλάβει αυτό το έργο να πεθαίνουν, μιας και κατά τη διάρκεια αυτού του τελετουργικού, έρχονταν σε επαφή με περισσότερες εστίες μόλυνσης, επιφέροντας το μοιραίο. Αποτέλεσμα ήταν, οι πολίτες τελικά, να θεωρούν ότι δεν είχαν βρει το σωστό πτώμα και να ξανακάνουν αυτές τις παράλογες και ανίερες πράξεις από την αρχή, εξαπλώνοντας, έτσι, περισσότερο την νόσο. Τα συμπτώματα της λύσσας είναι κατάθλιψη, κούραση, εκνευρισμός, πυρετός, ζάλη, υπερπαραγωγή σάλιου και ευαισθησία στο φως, ιδιότητες που βρίσκουμε και στα βαμπίρ. Ένα, ακόμη, στοιχείο που την συνδέει με τον βαμπιρισμό, είναι ότι μεταδίδεται μέσω του δαγκώματος κάποιου μολυσμένου ζώου, όπως ακριβώς, δηλαδή, υποτίθεται ότι μεταδίδει και ο βρικόλακας τη δική του «ασθένεια». Προς γνώση (και συμμόρφωση) αν η λύσσα δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, ο θάνατος είναι η φυσική και μοναδική κατάληξη.
Τα θύματα των βρικολάκων, από την άλλη, εμφάνιζαν συμπτώματα κόπωσης, δυσπεψίας και είχαν ωχρό δέρμα. Τα ίδια συμπτώματα έχει και η αναιμία. Λέγεται, μάλιστα, ότι οι γιατροί της εποχής εκείνης, πρότειναν στους ευγενείς ασθενείς της αρρώστιας αυτής, να πίνουν αίμα υγιούς ανθρώπου. Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι η μορφή που επικράτησε να έχει ο βάμπιρας, είναι αυτή του ευγενικής καταγωγής άντρα.
Η νεκροφάνεια, από την άλλη, εξηγεί τη πεποίθηση ότι το βαμπίρ θα έβγαινε από τον τάφο του. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από τη διαταραχή αυτή, εμφανίζουν όλα τα συμπτώματα που έχει ένα νεκρό σώμα. Η αναπνοή, οι καρδιακοί παλμοί και όλες οι άλλες λειτουργίες του σώματος, μοιάζουν να σταματούν με αποτέλεσμα τα θύματα ( γιατί περί θυμάτων πρόκειται) να μοιάζουν νεκρά και να τα θάβουν ζωντανά. Σήμερα, φυσικά, η επιστήμη έχει μάθει να ξεχωρίζει φαινόμενα σαν και αυτά και έτσι δεν υπάρχει πλέον παρόμοιο πρόβλημα.
Μια άλλη ασθένεια είναι η πορφυρία, της οποίας τα συμπτώματα είναι πολλά. Μερικά από αυτά είναι η αλλεργική αντίδραση στο σκόρδο, η υπερβολική ευαισθησία στο φως και (σε σπάνιες περιπτώσεις) τα ψυχικά υστερικά ξεσπάσματα.
Ο Vlad Tepes (γνωστός ως Dracula) εικάζεται ότι είχε μία ψυχολογική ασθένεια, η οποία ονομάζεται αιμοδιψία και κατά πάσα πιθανότητα ήταν ένας από τους λόγους που τον συνέδεσαν με την ταινία του Stoker. Κατά την ασθένεια αυτή, το άτομο που την έχει, δεν χορταίνει να βλέπει το αίμα να ρέει γύρω του.
Πριν το τέλος!
Η άγνοια και ο σκοταδισμός είναι η αιτία της γέννησης πολλών τεράτων και των παράλογων και αποκρουστικών τρόπων καταπολέμησής τους. Σήμερα, οι ιστορίες με βαμπίρ, είναι απλές δεισιδαιμονίες των περασμένων αιώνων, αλλά πίσω από κάθε μύθο κρύβεται μια αλήθεια. Και όπως, πολύ σωστά, λέει μια φίλη: τα παραμύθια είναι αληθινά, όχι γιατί μας λένε ότι υπάρχουν βρικόλακες (και άλλα τέρατα), αλλά γιατί μας λένε ότι μπορούν να νικηθούν!
Βαμπίρ; Τι είναι αυτό;
Ο βάμπιρας (όπως αποκαλείται σε πολλές ελληνικές περιοχές) είναι ένα ανίερο δαιμονικό ον που ακροβατεί μεταξύ ζωής και θανάτου σε μία λανθάνουσα μορφή ύπαρξης και για να επιβιώσει είναι υποχρεωμένος να τρέφεται με τη ζωτική ενέργεια των ζωντανών, η οποία μπορεί να έχει τη μορφή του αίματος, του φόβου ή ακόμα και της ψυχής του υποψηφίου θύματος. Δεν έχει ψυχή άρα δεν έχει και είδωλο στον καθρέφτη, καθώς όπως θεωρείται, σε κάποιες παραδόσεις, ο καθρέπτης αντικατοπτρίζει, εκτός από την εικόνα, και τη ψυχή του ατόμου που καθρεπτίζεται μέσα σε αυτόν. Μισεί το φως της μέρας, γι’ αυτό, κατά τη διάρκεια της, κρύβεται (κοιμάται) στο φέρετρό του ή σε κάποια βαθιά σπηλιά (ή γενικά σε κάποιο πολύ σκοτεινό μέρος) και εμφανίζεται μόνο τη νύχτα για να τραφεί και να τρομάξει τους ζωντανούς. Έχει υπερφυσική δύναμη και υπνωτικό βλέμμα, είναι ύποπτα ευγενικός και θανατηφόρα ελκυστικός, μαγνητίζοντας, έτσι, το (συνήθως αντίθετου φύλου) υποψήφιο θύμα του, με σκοπό να το παρασύρει σε ένα μεταμεσονύχτιο φαγοπότι στο οποίο κύριο πιάτο είναι το ίδιο το θύμα. Μπορεί να μεταμορφωθεί σε νυχτερίδα αλλά και σε λύκο και έχει μαγικές ιδιότητες. Αργότερα επικράτησε η αντίληψη ότι, ο βάμπιρας, μπορούσε να γίνει μόνο νυχτερίδα και ότι είχε λυκανθρώπους για υπηρέτες.
Ένα από τα βασικά του γνωρίσματα, εκτός από τον λάγνο και εκκεντρικό του χαρακτήρα, είναι οι δύο υπερμεγέθεις κυνόδοντές του, τους οποίους χρησιμοποιεί για να δαγκώνει τα θύματά του (συνήθως) στο λαιμό και να ρουφάει το αίμα τους.
Αναλόγως τους λαούς και τις λαϊκές τους παραδόσεις, το βαμπίρ είναι ένας καταραμένος, μοχθηρός ή πολύ αμαρτωλός άνθρωπος που, μετά το θάνατό του, για έναν μυστηριώδη λόγο, σηκώνετε από τον τάφο του για να στοιχειώσει τους ζωντανούς. Ένας άλλος τρόπος για να γίνει κάποιος βρικόλακας είναι να δαγκωθεί στο λαιμό από κάποιο άλλο βαμπίρ.
Τρόποι αντιμετώπισης υπάρχουν;
Ο ήλιος, η φωτιά, ο αγιασμός, ο σταυρός, το σκόρδο και ένα ξύλινο παλούκι είναι τα ιδανικά όπλα για να εξοντωθεί ένας βρικόλακας.
Τα βαμπίρ θεωρούνται διαβολικά, δαιμονικά όντα, επομένως, οτιδήποτε ευλογημένο από τον Θεό είναι επικίνδυνο. Η επαφή τους με τον αγιασμό ή τον σταυρό μπορεί να τους αποδυναμώσει και να τους προκαλέσει σοβαρά εγκαύματα, όπως και η έκθεσή τους στον ήλιο, μπορεί να τους κάνει στάχτη. Επίσης, για έναν περίεργο λόγω, η μυρωδιά του σκόρδου φαίνεται να τους απωθεί.
Αλλά για να εξοντωθεί αποτελεσματικά ο βρικόλακας, θα πρέπει να βρεθεί η κρυψώνα του και, την ώρα που κοιμάται, να του καρφωθεί στη καρδιά ένα ξύλινο παλούκι. Ένας άλλος, εξίσου αποτελεσματικός, τρόπος είναι να τον κάψουν, καθώς η φωτιά, θεωρείται, ότι εξαγνίζει οτιδήποτε αγγίξει.
Από τη στιγμή, όμως, που κάποιος θα δαγκωθεί από ένα βαμπίρ, δεν υπάρχει σωτηρία. Ή θα πεθάνει πριν προλάβει να μεταμορφωθεί, ή θα γίνει βρικόλακας. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν οι περισσότεροι, γιατί κάποιοι άλλοι, έχουν αντίθετη γνώμη, όπως ο άγνωστος συγγραφέας του διηγήματος «Ο Μυστηριώδης Ξένος»(1860), ο οποίος λέει στο κείμενο του ότι για να «θεραπευτεί» κάποιος, που έχει δαγκωθεί από βαμπίρ, θα πρέπει να πάει στο τάφο του μόλις πέσει η νύχτα (αλλά πριν βγει το φεγγάρι) και να καρφώσει τρία παλούκια στο φέρετρο του, ενώ κάποιος άλλος εκτελεί, ταυτόχρονα, τα τυπικά (π.χ. ψέλνει το «Πιστεύω»). Και αφού γίνει αυτό, ο «άρρωστος», θα πρέπει να πάρει λίγο από το αίμα που θα τρέξει από το φέρετρο και να το αλείψει στο σημείο που είχε δαγκωθεί.
Υπάρχουν, όμως, και άλλοι τρόποι εξόντωσης, οι οποίοι δεν χρησιμοποιήθηκαν από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο και κατά συνέπια είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό.
Ένας, από τους τρόπους αυτούς, ήταν και ο αποκεφαλισμός, ενώ μια άλλη θεωρία θέλει τους βρικόλακες να έχουν μανία με το μέτρημα, οπότε γέμιζαν τους τάφους τους με πολλούς και μικρούς σπόρους, ώστε να έχουν να ασχολούνται με κάτι άλλο, μέχρι το πρωί, εκτός της πείνας τους για αίμα.
Μα δεν υπάρχει κάποιος επαγγελματίας να τους αντιμετωπίσει;
Η αιώνια πάλη του καλού με το κακό θα ήταν αδύνατον να λείπει από την βαμπιρική μυθολογία. Όπου υπάρχει ένα κακό «τέρας», πρέπει να υπάρχει και ένας ήρωας να το πολεμήσει.
Από τους διασημότερους κυνηγούς βρικολάκων στη λογοτεχνία, ήταν ο Van Helsing, ο διώκτης του κόμη Dracula στην ταινία του Bram Stoker το 1931, για τον οποίο, μάλιστα, γυρίστηκε και η ομότιτλη ταινία το 2004 του Stephen Sommers. Δυστυχώς, όμως ο συγγραφέας και σεναριογράφος κράτησε ελάχιστα στοιχεία από τον αυθεντικό ήρωα του Stoker.
Ένας άλλος κυνηγός, που έγινε πρόσφατα γνωστός, πάλι από την βιομηχανία του θεάματος, είναι ο μεροβάτης Blade από την τριλογία που φέρει ως τίτλο το όνομα του, με πρωταγωνιστή τον Wesley Snipes (Blade: The Vampire Slayer 1998, Blade 2: Blood hunt 2002 και Blade 3: Trinity 2004).
Μεροβάτης είναι εκείνος που προέρχεται από πατέρα βαμπίρ και μητέρα «θνητή» (λέγετε ότι τα αρσενικά βαμπίρ παραμένουν γόνιμα, αλλά δεν αναφέρεται τίποτε παρόμοιο και για τα θηλυκά, εκτός απο την Lilith και την Akasha από το «Queen Of The Damn» της Anne Rice 2002). Οι μεροβατες δεν έχουν πρόβλημα με το φως της μέρας, έχουν την ίδια μυική δύναμη με τους βρικόλακες και κάποιοι από αυτούς, έχουν και τους ίδιους κυνόδοντες και την ίδια ακόρεστη δίψα για αίμα, την οποία όμως μπορούν να ελέγξουν λίγο ευκολότερα από τους νεκροζώντανους προγόνους τους. Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος βλέπει το θέμα από την ρομαντική του πλευρά. Η πραγματικότητα, όμως, έχει το κακό συνήθειο, να είναι ωμή και αδίστακτη. Η εικόνα του ήρωα – πολεμιστή του κακού που τον θέλει σωματώδη, με πολύ μυϊκή δύναμη και ένα μεγάλο σπαθί ή τελευταίας τεχνολογίας όπλα να τον συντροφεύουν, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματική εμφάνιση των κυνηγών βρικολάκων, που δεν είναι άλλη από αυτή του λιπόσαρκου, ασθενικού και συνήθως λόγιου άντρα και του απλού χωρικού, που προσπαθεί να πολεμήσει τους φόβους του και να εκδιώξει το «κακό» από την μικρή του κοινωνία.
Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, το φαινόμενο του βαμπιρισμού, δεν ήταν τόσο διαδεδομένο στις ευρωπαϊκές χώρες, όσο στα Βαλκάνια, όπου, κατά περιόδους, έπαιρνε διαστάσεις μάστιγας. Επειδή, μάλιστα, η Ελλάδα έβριθε από αναφορές για βρικόλακες, οι Τούρκοι κατακτητές, κατά την περίοδο του ελληνοτουρκικού πολέμου, πίστευαν ότι αν ένας αμαρτωλός γκιαούρης (άπιστος, δηλαδή, που αργότερα επικράτησε να σημαίνει Έλληνας) πέθαινε, τότε σίγουρα θα γινόταν βρουρδούλακας (μια ακόμα ελληνική ονομασία για τα βαμπίρ). Στις βαλκανικές χώρες, λοιπόν, η παρουσία τον κυνηγών βρικολάκων ήταν απαραίτητη. Ονομάζονταν Dhampir (Νταμπίρ) και ήταν συνήθως νομάδες τσιγγάνοι και ορισμένοι από αυτούς (σχεδόν πάντα άντρες) ήταν και μεροβάτες. Θεωρούνταν επαγγελματίες στο είδος τους και αμείβονταν για τις υπηρεσίες τους. Φυσικά, οι περισσότεροι, δεν ήταν τίποτε παραπάνω από απλοί εκμεταλλευτές της άγνοια του απλού λαού.
Αυτοί που έφεραν δικαιωματικά τον τίτλο του κυνηγού, ήταν άνθρωποι των γραμμάτων και της εκκλησίας που, θέλοντας να προστατεύσουν τους συνανθρώπους τους, ερευνούσαν εις βάθος τους βαμπιρικούς μύθους, προσπαθώντας να βρουν σημάδια αναγνώρισης και τρόπους αντιμετώπισης των ανίερων αυτών πλασμάτων. Παρόλα τα αλτρουιστικά τους, όμως, κίνητρα, όταν τολμούσαν να εκδώσουν κάποια από τις μελέτες τους, η συνηθέστερη αντίδραση ήταν η γελιοποίηση τους από τους συμπολίτες τους και ειδικότερα από το χώρο της διανόησης και της εκκλησίας. Ένας από τους παλαιότερους κυνηγούς (ιστοριών) βρικολάκων ήταν ο William του Newburgh (1136 – 1198;). Έγραψε τη μελέτη «Historia Rerum Anglicarum» στην οποία συμπεριέλαβε και αρκετές ιστορίες με εμφανίσεις βρικολάκων.
Ωραία όλα αυτά αλλά τι εμφάνιση έχουν;
Ο βάμπιρας δεν έχει και πολλές διαφορές από τους ανθρώπους. Το ωχρό δέρμα του, το σκοτεινό βλέμμα και οι κυνόδοντες του ίσως είναι τα μοναδικά ευκρινή σημάδια αναγνώρισης.
Συνήθως εμφανίζεται ως ένας πολύ όμορφος, μυστηριώδης άντρας που ασκεί μία παράξενη γοητεία, ή ως μία πανέμορφη, αισθησιακή κοπέλα που είναι αδύνατον να της αντισταθείς.
Λέγεται, επίσης, ότι παίρνουν τη μορφή τέρατος, όπως π.χ. οι Λάμιες οι οποίες θεωρήθηκαν ότι ήταν από τα πρώτα βαμπίρ της ελληνικής μυθολογίας.
Πήραν το όνομα τους από τη Λάμια, μία Λύβια βασίλισσα που την ερωτεύτηκε ο Δίας και για να την εκδικηθεί η Ήρα της έκλεψε τα παιδιά που είχε κάνει μαζί του. Εκείνη προσπαθώντας να γλιτώσει και ανήμπορη να εναντιωθεί στην Ήρα, κρύφτηκε σε μια ανήλιαγη σπηλιά και έβγαινε έξω μόνο την νύχτα, ώσπου το ασίγαστο μίσος της και η απουσία φωτός την μεταμόρφωσαν σε μία μοχθηρή μέγαιρα, η οποία σκότωνε τα μωρά των ανθρώπων πίνοντας, συνήθως, το αίμα τους. Έτσι και οι μεταγενέστερες Λάμιες θεωρούνταν ως τερατώδη όντα που σκότωναν μικρά παιδιά για να τραφούνε. Αργότερα όμως θεωρήθηκε ότι είχαν την ικανότητα να μεταμορφώνονται σε πανέμορφες νεαρές γυναίκες, ώστε να προσελκύσουν νεαρούς άντρες και να τους παρασύρουν στο θάνατο. Μία ακόμη εμφάνιση που τους είναι αυτή του άϋλου όντος (το κοινός γνωστό ως φάντασμα) που υλοποιείται μόνο όταν επιτίθεται.
Ποιος ήταν ο πρώτος;
Είναι δύσκολο να εντοπιστεί ποιος ήταν ο πρώτος αιμοπότης στη λογοτεχνία. Τα ονόματα βαμπίρ και βρικόλακας έκαναν την εμφάνιση τους, για πρώτη φορά, το 18ο αιώνα μ.Χ. Πριν από αυτό, υπήρχε μόνο η έννοια του βαμπιρισμού ή του νεκροζώντανου.
Στα προγενέστερα (του 18ου αιώνα) κείμενα, εμφανίζονται με διάφορες ονομασίες, όπως καταχθόνιος, αιμοπότης, ψυχοφάγος, νυχτοβάτης, δαίμονες της νύχτας, Λάμιες, νεκροζώντανα τέρατα και πολλά άλλα. Ο δρόμος που ακολούθησαν μέχρι το σήμερα, χάνετε στα βάθη των αιώνων. Αναφορές για την εμφάνησή τους βρίσκουμε ακόμα και στο έπος του «Γκιλγκαμές» του 2700 π.Χ., καθώς και στις μυθολογίες όλων των λαών.
Στη θρησκεία, πάντως, το πρώτο βαμπίρ θεωρείται ότι ήταν η Lilith. Η γυναίκα αυτή, σύμφωνα με τον εβραϊκό μύθο, ήταν η πρώτη γυναίκα του Αδάμ, με την οποία μάλιστα ήταν ενωμένος πλάτη με πλάτη. Όταν τους χώρισε ο Θεός, η Lilith, συνευρέθηκε με τον σατανά, με αποτέλεσμα να πάρει διαβολική μορφή, την οποία μετέδιδε στους απογόνους της. Όταν, μάλιστα, ο Θεός έπλασε την Εύα, η Lilith, λύσσαξε από το κακό της και άρχισε να σκοτώνει τους ανθρώπους απορροφώντας τη ζωτική τους ενέργεια, εκδικούμενη έτσι τον Αδάμ.
Από την άλλη μεριά, στη λογοτεχνία, όσο περίεργο και αν ακούγεται, η πρώτη τους εμφάνιση, υπό τον τίτλο βαμπίρ, ήταν στην ποίηση. Το πρώτο τέτοιου είδους ποίημα που γράφτηκε, ανήκει στον Γερμανό Heinrich August και είχε τον τίτλο «Der Vampir»:
«…Και καθώς ήσυχη θα κοιμάσαι εδώ
Έρποντας θα ρθω σ’ εσένα
Τη ζωή και το αίμα να σου πιω
Και έτσι θα τρέμεις για μένα
Κι εγώ θα σε φιλώ
Και το κατώφλι του θανάτου θα διαβείς
Με φόβο, μες στην κρύα μου αγκαλιά
Και θέλω μόνο αυτό να ρωτήσω
Πριν μαζί σου να πετάξω
Ποια μάνα θα σου δείξει αυτά
Που έχω εγώ να σου διδάξω;»
Το 1819 το «The Vampyre» του John Polidori (προσωπικού γιατρού του λόρδου Μπάιρον) γίνεται η πρώτη βαμπιρική νουβέλα. Η ιστορία εκτυλίσσεται κυρίως στην Ελλάδα και είναι η πρώτη φορά που το βαμπίρ ( ο λόρδος Ρούθβεν) εμφανίζετε ως ο ευγενής, μυστηριώδης άντρας που ξέρουμε σήμερα. Επίσης ο Polidori χρησιμοποίησε ως πρωτότυπο για τον πρωταγωνιστή του τον ίδιο τον λόρδο Μπάιρον.
Αυτό που δεν ξέρουν, όμως, οι περισσότεροι, είναι ότι ο Bram Stoker στήριξε την ταινία του «Dracula» (1931 με τον Bela Lugosi) πάνω στη νουβέλα του Polidori και όχι πάνω στον πλέον γνωστό και υπαρκτό Vlad Tepes της Τρανσυλβανίας. Η ταινία αυτή αποτέλεσε σημείο σταθμό στη μετεξελικτική πορεία των βρικολάκων στην τηλεόραση, καθώς ήταν η πρώτη φορά που η βιομηχανία του θεάματος ασχολούταν με το συγκεκριμένο είδος.
Πρόσφατα, μια άλλη θεωρία έκανε αισθητή την παρουσία της. Η θεωρία αυτή θέλει τα βαμπίρ και τους λυκανθρώπους να προήλθαν από δύο αδέρφια, εκ των οποίων, ο ένας δαγκώθηκε από μία νυχτερίδα και έγινε βαμπίρ, μεταδίδοντας έτσι το μικρόβιο στους απογόνους του, ενώ ο άλλος τραυματίστηκε από έναν λύκο και μεταλλάχτηκε σε λυκάνθρωπο. Πάνω σε αυτό το μοτίβο εξελίσσεται και η πλοκή των ταινιών «Underworld» (2003) και «Underworld: Evolution» (2006) του Len Wiseman.
Τελικά υπάρχουν βρικόλακες;
Η 7η τέχνη και η λογοτεχνία θέλουν τα βαμπίρ να περπατούν ανάμεσά μας. Όμως, η τετράγωνη και κυνική λογική της σύγχρονης επιστήμης καταρρίπτει πανηγυρικά την θεωρία αυτή.
Ο σκοταδισμός, η πανώλη, η λύσσα, η νεκροφάνεια, η αναιμία και η πορφυρία είναι κάποιοι από τους λόγους της γέννησης του βαμπιρισμού.
Υπό το πρίσμα της επιστήμης, δεν είναι περίεργο, ότι οι περισσότερες αναφορές για βαμπίρ γίνονταν κατά την περίοδο επιδημιών πανώλης. Ο ασθενής 0 (όπως έχει επικρατήσει να ονομάζετε σήμερα ο πρώτος ασθενής κάποιας επιδημίας) ξεθαβόταν, σε ότι κατάσταση και αν βρισκόταν το σώμα του και αφού τον περίφεραν στη πόλη, κρατώντας τον με γυμνά χέρια, τον έκαιγαν τελετουργικά. Φυσικό ήταν, οι άνθρωποι που είχαν αναλάβει αυτό το έργο να πεθαίνουν, μιας και κατά τη διάρκεια αυτού του τελετουργικού, έρχονταν σε επαφή με περισσότερες εστίες μόλυνσης, επιφέροντας το μοιραίο. Αποτέλεσμα ήταν, οι πολίτες τελικά, να θεωρούν ότι δεν είχαν βρει το σωστό πτώμα και να ξανακάνουν αυτές τις παράλογες και ανίερες πράξεις από την αρχή, εξαπλώνοντας, έτσι, περισσότερο την νόσο. Τα συμπτώματα της λύσσας είναι κατάθλιψη, κούραση, εκνευρισμός, πυρετός, ζάλη, υπερπαραγωγή σάλιου και ευαισθησία στο φως, ιδιότητες που βρίσκουμε και στα βαμπίρ. Ένα, ακόμη, στοιχείο που την συνδέει με τον βαμπιρισμό, είναι ότι μεταδίδεται μέσω του δαγκώματος κάποιου μολυσμένου ζώου, όπως ακριβώς, δηλαδή, υποτίθεται ότι μεταδίδει και ο βρικόλακας τη δική του «ασθένεια». Προς γνώση (και συμμόρφωση) αν η λύσσα δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, ο θάνατος είναι η φυσική και μοναδική κατάληξη.
Τα θύματα των βρικολάκων, από την άλλη, εμφάνιζαν συμπτώματα κόπωσης, δυσπεψίας και είχαν ωχρό δέρμα. Τα ίδια συμπτώματα έχει και η αναιμία. Λέγεται, μάλιστα, ότι οι γιατροί της εποχής εκείνης, πρότειναν στους ευγενείς ασθενείς της αρρώστιας αυτής, να πίνουν αίμα υγιούς ανθρώπου. Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι η μορφή που επικράτησε να έχει ο βάμπιρας, είναι αυτή του ευγενικής καταγωγής άντρα.
Η νεκροφάνεια, από την άλλη, εξηγεί τη πεποίθηση ότι το βαμπίρ θα έβγαινε από τον τάφο του. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από τη διαταραχή αυτή, εμφανίζουν όλα τα συμπτώματα που έχει ένα νεκρό σώμα. Η αναπνοή, οι καρδιακοί παλμοί και όλες οι άλλες λειτουργίες του σώματος, μοιάζουν να σταματούν με αποτέλεσμα τα θύματα ( γιατί περί θυμάτων πρόκειται) να μοιάζουν νεκρά και να τα θάβουν ζωντανά. Σήμερα, φυσικά, η επιστήμη έχει μάθει να ξεχωρίζει φαινόμενα σαν και αυτά και έτσι δεν υπάρχει πλέον παρόμοιο πρόβλημα.
Μια άλλη ασθένεια είναι η πορφυρία, της οποίας τα συμπτώματα είναι πολλά. Μερικά από αυτά είναι η αλλεργική αντίδραση στο σκόρδο, η υπερβολική ευαισθησία στο φως και (σε σπάνιες περιπτώσεις) τα ψυχικά υστερικά ξεσπάσματα.
Ο Vlad Tepes (γνωστός ως Dracula) εικάζεται ότι είχε μία ψυχολογική ασθένεια, η οποία ονομάζεται αιμοδιψία και κατά πάσα πιθανότητα ήταν ένας από τους λόγους που τον συνέδεσαν με την ταινία του Stoker. Κατά την ασθένεια αυτή, το άτομο που την έχει, δεν χορταίνει να βλέπει το αίμα να ρέει γύρω του.
Πριν το τέλος!
Η άγνοια και ο σκοταδισμός είναι η αιτία της γέννησης πολλών τεράτων και των παράλογων και αποκρουστικών τρόπων καταπολέμησής τους. Σήμερα, οι ιστορίες με βαμπίρ, είναι απλές δεισιδαιμονίες των περασμένων αιώνων, αλλά πίσω από κάθε μύθο κρύβεται μια αλήθεια. Και όπως, πολύ σωστά, λέει μια φίλη: τα παραμύθια είναι αληθινά, όχι γιατί μας λένε ότι υπάρχουν βρικόλακες (και άλλα τέρατα), αλλά γιατί μας λένε ότι μπορούν να νικηθούν!
Βαμπιρ και Βρυκόλακες: Η αλήθεια πισω από τον φοβο!
Όλοι μας έχουμε δει ταινίες, έχουμε διαβάσει ιστορίες και έχουμε ακούσει πολλά για τα βαμπίρ - τους βρυκόλακες,τους απέθαντους με τους κυνόδοντες που τρέφονται με αίμα και έχουν εξαιρετικές δυνάμεις, αλλά φοβούνται το φως και την εκκλησία... Πως όμως γεννήθηκε η ιδέα; Ποιό ήταν το έναυσμα για τον πιο δημιφιλή ήρωα της φαντασίας;
Όλα ξεκίνησαν μετα το 1790, όποτε και εμπνευσμένα από κάποιες τοπικές δεισιδαιμονίες των βόρειων Βαλκανίων γράφεται το πρώτο επικό ποίημα για τα βαμπίρ - τους βρικόλακες, Thalaba the Destroyer από τον Robert Southey.
Αλλά γίνεται η ιδέα περισσότερο γνωστή μέσω ενός στενού φίλου του Λόρδου Βύρωνα, του John W. Polidori μεσώ του έργου του The Vampire ( 1819 ).
Ύστερα από αυτό υπήρξαν και άλλοι που έγραψαν και συνέθεσαν το μύθο που όλοι ξέρουμε σήμερα με αποκορύφωμα το Dracula του Bram Stoker ( 1897 ).
Άλλα από τι εμπνεύστηκαν όλοι αυτόι για να δημιουργήσουν έναν πραγματικά γοητευτικό όσο και επικίνδυνο χαρακτήρα;
Οι βασικές επιρροές έρχονται από δύο κυρίως άτομα τα οποία έζησαν το μεσαίωνα.
Ο πρώτος και πιο γνωστός είναι ο πρίγκηπας της Μολδοβλαχίας που γεννήθηκε το 1431 στην Τρανσυλβανία, Vlad Tepes (=παλουκωτής), Ο Δράκουλας (=ο γιος του Δρακουλ).
Ήδη αναγνωρίζουμε τα κοινα στοιχεία. Η αλήθεια είναι ότι δεν έπινε αίμα, αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο επικίνδυνο από τον λογοτεχνικό του συνονόματο, μιας και δεν ήταν σε καμμιά περίπτωση Παναγίτσα!
Λέγεται πως βασάνιζε και σκότωνε ληστες και εχθρούς της Μολδοβλαχίας - εκείνη την εποχή οι Οθωμανοί ήταν οι επίδοξοι κατακτητές - όμως όλα αυτά ήταν προπαγάνδα εκ των εχθρών του!
Η αλήθεια είναι ότι επιστράτευσε δρακόντεια μέτρα για να φέρει την τάξη στη διαλυμένη του χώρα! Το παλούκωμα (το οποίο χρησιμοποίησε μερικές φορες-και όχι...40.000 όπως λέγεται!) το διδάχτηκε στην Τουρκία.
Στο τέλος τον πρόδωσε ο πατέρας του (ναι,ο Δρακούλ!!) στους Οθωμανούς. Αφού όμως κατάφερε να ελευθερωθεί ξαναφυλακίστηκε πολλές φορές, κυνηγήθηκε ακόμα περισσότερες και τελικά δολοφονήθηκε!
Γενικά οι κάτοικοι της Μολδοβλαχίας αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του έναν τοπικό ήρωα ενάντια στον κατακτητή!
Δεύτερο πρόσωπο ήταν η κόμισσα Elizabeth Bathory de Esced που γεννήθηκε το 1575 στη Σλοβακία.
Απόγονος αριστοκρατικής οικογένειας,κατείχε αξιοζήλευτη για την εποχή θέση και μόρφωση,ειδικά για γυναίκα! Μικροπαντρεμένη από τα 15 της και 29 χρόνια και έξι παιδιά αργότερα, χήρεψε κληρονομώντας από τον άντρα της μία τεράστια περιουσία! Τότε ήταν που άρχισαν κάποιοι παράξενοι φόνοι μίκρων κοριτσιών στην περιοχή της...
Μετά από ανακρίσεις αποκαλύφθηκε ότι η κόμισσα με τις υπηρέτριες της βασάνιζαν και σκότωναν τις έφηβες! Ο μύθος λέει πως τις βασάνιζε και τις εξευτέλιζε(αληθινά γεγονότα), εώς και τις κρεμούσε και έκανε μπάνιο στο αίμα τους για να αποκτήσει αιώνια νεότητα(φήμη που γεννήθηκε το 1720), φοβερό!
Οι νεαρές έβρισκαν φρικτό θάνατο από αιμορραγία. Στο ημερολόγια της κόμισσας αναφέρονται 650 θύματα! Ανάμεσα σε αυτά και παιδιά ευγενών της εποχής της. Γι’ αυτό και ερευνήθηκε η υπόθεση.
Αφού αποδείχτηκε η ενοχή της το 1611, οι δικαστές την καταδίκασαν σε ισόβιο εγκλεισμό στον πύργο του κάστρου της με χτισμένες πόρτες και παράθυρα με μια τρύπα μόνο για το φαγητό της. Εκεί πέθανε μες στη μοναξιά 3 χρόνια αργότερα. Όπως είδαμε, κανένας από τους δύο χαρακτήρες δεν είχε τίποτε το "βαμπιρικό" πέρα από τις δολοφονίες!
Όμως με τη φαντασία του εκάστοτε συγγραφέα γεννήθηκε το πιο αμφιλεγόμενο και διάσημο "τέρας" της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου!!
http://ntokimanter.gr/videos/yparksi-skeleton-apo-brikolakes
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CF%85%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82 http://www.iefimerida.gr/news/54087/%CE%B2%CF%81%CF%85%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B2%CF%81%CE%AD%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%AF-%CE%BC%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82 http://www.artofwise.gr/html/categories_content/anadromes/vampirismosvrikolakes.html
http://www.metafysiko.gr/?p=2565
http://www.inout.gr/showthread.php?t=106623
http://coolweb.gr/vampire-vrykolakes-dracula-aima/
Μαρία Καμιτσάκη!!
Όλοι μας έχουμε δει ταινίες, έχουμε διαβάσει ιστορίες και έχουμε ακούσει πολλά για τα βαμπίρ - τους βρυκόλακες,τους απέθαντους με τους κυνόδοντες που τρέφονται με αίμα και έχουν εξαιρετικές δυνάμεις, αλλά φοβούνται το φως και την εκκλησία... Πως όμως γεννήθηκε η ιδέα; Ποιό ήταν το έναυσμα για τον πιο δημιφιλή ήρωα της φαντασίας;
Όλα ξεκίνησαν μετα το 1790, όποτε και εμπνευσμένα από κάποιες τοπικές δεισιδαιμονίες των βόρειων Βαλκανίων γράφεται το πρώτο επικό ποίημα για τα βαμπίρ - τους βρικόλακες, Thalaba the Destroyer από τον Robert Southey.
Αλλά γίνεται η ιδέα περισσότερο γνωστή μέσω ενός στενού φίλου του Λόρδου Βύρωνα, του John W. Polidori μεσώ του έργου του The Vampire ( 1819 ).
Ύστερα από αυτό υπήρξαν και άλλοι που έγραψαν και συνέθεσαν το μύθο που όλοι ξέρουμε σήμερα με αποκορύφωμα το Dracula του Bram Stoker ( 1897 ).
Άλλα από τι εμπνεύστηκαν όλοι αυτόι για να δημιουργήσουν έναν πραγματικά γοητευτικό όσο και επικίνδυνο χαρακτήρα;
Οι βασικές επιρροές έρχονται από δύο κυρίως άτομα τα οποία έζησαν το μεσαίωνα.
Ο πρώτος και πιο γνωστός είναι ο πρίγκηπας της Μολδοβλαχίας που γεννήθηκε το 1431 στην Τρανσυλβανία, Vlad Tepes (=παλουκωτής), Ο Δράκουλας (=ο γιος του Δρακουλ).
Ήδη αναγνωρίζουμε τα κοινα στοιχεία. Η αλήθεια είναι ότι δεν έπινε αίμα, αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο επικίνδυνο από τον λογοτεχνικό του συνονόματο, μιας και δεν ήταν σε καμμιά περίπτωση Παναγίτσα!
Λέγεται πως βασάνιζε και σκότωνε ληστες και εχθρούς της Μολδοβλαχίας - εκείνη την εποχή οι Οθωμανοί ήταν οι επίδοξοι κατακτητές - όμως όλα αυτά ήταν προπαγάνδα εκ των εχθρών του!
Η αλήθεια είναι ότι επιστράτευσε δρακόντεια μέτρα για να φέρει την τάξη στη διαλυμένη του χώρα! Το παλούκωμα (το οποίο χρησιμοποίησε μερικές φορες-και όχι...40.000 όπως λέγεται!) το διδάχτηκε στην Τουρκία.
Στο τέλος τον πρόδωσε ο πατέρας του (ναι,ο Δρακούλ!!) στους Οθωμανούς. Αφού όμως κατάφερε να ελευθερωθεί ξαναφυλακίστηκε πολλές φορές, κυνηγήθηκε ακόμα περισσότερες και τελικά δολοφονήθηκε!
Γενικά οι κάτοικοι της Μολδοβλαχίας αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του έναν τοπικό ήρωα ενάντια στον κατακτητή!
Δεύτερο πρόσωπο ήταν η κόμισσα Elizabeth Bathory de Esced που γεννήθηκε το 1575 στη Σλοβακία.
Απόγονος αριστοκρατικής οικογένειας,κατείχε αξιοζήλευτη για την εποχή θέση και μόρφωση,ειδικά για γυναίκα! Μικροπαντρεμένη από τα 15 της και 29 χρόνια και έξι παιδιά αργότερα, χήρεψε κληρονομώντας από τον άντρα της μία τεράστια περιουσία! Τότε ήταν που άρχισαν κάποιοι παράξενοι φόνοι μίκρων κοριτσιών στην περιοχή της...
Μετά από ανακρίσεις αποκαλύφθηκε ότι η κόμισσα με τις υπηρέτριες της βασάνιζαν και σκότωναν τις έφηβες! Ο μύθος λέει πως τις βασάνιζε και τις εξευτέλιζε(αληθινά γεγονότα), εώς και τις κρεμούσε και έκανε μπάνιο στο αίμα τους για να αποκτήσει αιώνια νεότητα(φήμη που γεννήθηκε το 1720), φοβερό!
Οι νεαρές έβρισκαν φρικτό θάνατο από αιμορραγία. Στο ημερολόγια της κόμισσας αναφέρονται 650 θύματα! Ανάμεσα σε αυτά και παιδιά ευγενών της εποχής της. Γι’ αυτό και ερευνήθηκε η υπόθεση.
Αφού αποδείχτηκε η ενοχή της το 1611, οι δικαστές την καταδίκασαν σε ισόβιο εγκλεισμό στον πύργο του κάστρου της με χτισμένες πόρτες και παράθυρα με μια τρύπα μόνο για το φαγητό της. Εκεί πέθανε μες στη μοναξιά 3 χρόνια αργότερα. Όπως είδαμε, κανένας από τους δύο χαρακτήρες δεν είχε τίποτε το "βαμπιρικό" πέρα από τις δολοφονίες!
Όμως με τη φαντασία του εκάστοτε συγγραφέα γεννήθηκε το πιο αμφιλεγόμενο και διάσημο "τέρας" της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου!!
http://ntokimanter.gr/videos/yparksi-skeleton-apo-brikolakes
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CF%85%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82 http://www.iefimerida.gr/news/54087/%CE%B2%CF%81%CF%85%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B2%CF%81%CE%AD%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%BF%CE%AF-%CE%BC%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82 http://www.artofwise.gr/html/categories_content/anadromes/vampirismosvrikolakes.html
http://www.metafysiko.gr/?p=2565
http://www.inout.gr/showthread.php?t=106623
http://coolweb.gr/vampire-vrykolakes-dracula-aima/
Μαρία Καμιτσάκη!!